Goethe and the Sciences: A Reappraisal

از او به همان اندازه در درون خودم، این بالاترین آرزوی من است. این شخص بزرگوار از این امر آگاه نبود که در آن لحظه الهی درون او و الوهیت عالم از صمیمانه ترین حالت متحد شده اند. بنابراین، برای گوته، طنین با عقلانیت طبیعی بخشی از نبوغ علم مدرن به نظر می رسد. «دین کیهانی» اینشتین، که منعکس کننده اسپینوزا است، نیز سخن گوته را منعکس می کند (همان، مورد 575 از 1829): انسان باید به این باور بچسبد که غیرقابل درک قابل درک است. در غیر این صورت از تحقیق منصرف می شد. اما گوته تا چه اندازه در ارادت این عقل گرایان کیهانی به هارمونی زیبای ریاضیات سهیم خواهد بود که تا این حد از هرگونه مشاهده ناب و «مستقیم» دور است؟ کپلر، اسپینوزا، انیشتین نیازی به کشف الگویی در درون، پشت سر، به‌عنوان منبعی از دنیای پدیدار نداشتند، و نمی‌خواهند، و آنها اجازه نمی‌دهند حتی عمیق‌ترین کلیات توصیفی کنجکاوی علمی را ارضا کنند. به نوبه خود، گوته به دنبال کهن الگوهای اساسی بود، مانند شهود او از یک Urpjlanze، پایه ای برای همه گیاهان، بی نهایت پلاستیک. هنگامی که چنین می شد، گوته راضی می شد، زیرا (همانطور که به اکرمن، 18 فوریه 1829 گفت): . . . جست‌وجوی چیزی در پشت (اورفانومنون) بیهوده است. اینجا حد است. اما به عنوان یک قاعده، مردان راضی نیستند که یک Urphaenomenon را ببینند. آنها فکر می کنند باید چیزی فراتر از آن وجود داشته باشد. آنها مانند کودکانی هستند که به آینه نگاه می کنند و آن را می چرخانند تا ببینند آن طرف چه چیزی است.

of him in like measure within myself, that is my highest wish. This noble individual was not conscious of the fact that at that very moment the divine within him and the divine of the universe were most intimately united. So, for Goethe, the resonance with a natural rationality seems part of the genius of modern science. Einstein's 'cosmic religion', which reflects Spinoza, also echoes Goethe's remark (Ibid. , Item 575 from 1829): Man must cling to the belief that the incomprehensible is comprehensible. Else he would give up investigating. But how far will Goethe share the devotion of these cosmic rationalists to the beautiful harmonies of mathematics, so distant from any pure and 'direct observation'? Kepler, Spinoza, Einstein need not, and would not, rest with discovery of a pattern within, behind, as a source of, the phenomenal world, and they would not let even the most profound of descriptive generalities satisfy scientific curiosity. For his part, Goethe sought fundamental archetypes, as in his intuition of a Urpjlanze, basic to all plants, infinitely plastic. When such would be found, Goethe would be content, for (as he said to Eckermann, Feb. 18, 1829): . . . to seek something behind (the Urphaenomenon) is futile. Here is the limit. But as a rule men are not satisfied to behold an Urphaenomenon. They think there must be something beyond. They are like children who, having looked into a mirror, turn it around to see what is on the other side.