God's Galloping Girl: The Peace River Diaries, 1929-31

چه چیزی باعث شد مونیکا استورز در دهه سی افسرده در میان سختی‌های کشور رودخانه صلح بریتیش کلمبیا - آخرین مرز آمریکای شمالی - زندگی بیابانی را آغاز کند. ?

مونیکا استورز قرار بود بیست سال در شمال بماند. او به یک بیابان تقریباً بدون جاده، بدون شهر و مدرسه، بدون امکانات و فرهنگ رسید. سرزمین تابستان های گرم و غبارآلود و زمستان های غیرقابل پیش بینی و زیر قطب شمال. سرزمینی با عظمت رام نشده و غیرمنتظره.

با شنیدن \"ندای واضح\" وظیفه، تمایل شدیدی به خدمت به آرمان انگلیسی به او داده شد. زنی 41 ساله، دختری با ظرافت و ظرافت پرورش یافته رئیس کلیسای جامع روچستر، او از یک سنت خانوادگی پیروی می کرد و به دنبال کار تبلیغی در محیطی خشن و بیگانه بود.

ماموریت او مهاجران و مرزبانی بود. او آمد تا مدرسه یکشنبه و سنت های راهنمایی و پیشاهنگی را به کودکان روستایی سخت کوش و سخت کوش آموزش دهد. او سوار بر اسب شد تا انجیل را برای خانواده های کشاورزان منزوی و تله گذاران بیاورد. او از فقرا و گرسنگان به خانه خود استقبال کرد - هم خداترس و هم بی خدا. او و زنانی که یاوران او شدند، با محبت به عنوان "دختران تاخت و تاز خدا" شناخته می شدند. غلبه بر ترس های اولیه از او. شکست و طرد شدن، او آموخت که تعصبات تربیت اخلاقی و اجتماعی خود را تحت کنترل درآورد و سرانجام پذیرفته شد و جایگاهی دائمی در قلب شمال به دست آورد.

خاطرات مونیکا استورز روایتی تکان دهنده از زندگی یک زن است. شجاعت، ایمان و شوخ طبعی تسلیم ناپذیر. داستان او توصیفی زنده و واقعی از زندگی مرزی و مبارزه برای بقا است. سخنان او زیبایی وحشی و بدوی کشور رودخانه صلح را نشان می دهد - نه فقط یک منطقه، بلکه یک ماجراجویی روح.

What brought Monica Storrs to embark on a wilderness life in the depressed thirties amidst the hardships of B.C.'s Peace River country - the last North American frontier?

Monica Storrs was to stay in the north for twenty years. She came to a wilderness almost roadless, townless, and schoolless, without amenities or culture; a land of hot, dusty summers and unpredictable, sub-Arctic winters; a land of untamed and unexpected grandeur.

Hearing the "clear call" of duty, she was endowed with a strong desire to serve the Anglican cause. A refined woman of 41, the delicately reared daughter of the dean of Rochester Cathedral, she was following a family tradition in seeking missionary work in rough and alien surroundings.

Her mission was the settlers and the frontier. She came to teach Sunday school and the traditions of guiding and scouting to tough, work-hardened country children. She rode horseback to bring the gospel to the families of isolated farmers and trappers. She welcomed the poor and hungry to her home -- both the God-fearing and the godless. And she was, for the most part, welcome in theirs.

She and the women who became her helpers were known affectionately by the people of the Peace as "God's Galloping Girls." Overcoming early fears of failure and rejection, she learned to subdue the prejudices of her moral and social upbringing and at last won acceptance and a permanent place in the heart of the north.

Monica Storrs' diaries are a moving narrative of a woman's indomitable courage, faith, and humour. Her story is a vivid, realistic description of frontier life and the struggle for survival. Her words convey the wild and primitive beauty of the Peace River country -- not just a region, but an adventure of the spirit.