God and Skepticism: A Study in Skepticism and Fideism

این کتاب تمرینی برای نقد فلسفی است. آنچه من مورد انتقاد قرار می‌دهم، تغییراتی در یک موضوع تکرارشونده در اندیشه دینی است: این مضمون که ایمان و عقل آنقدر ناهمگون هستند که اگر قضاوت کنیم که عقل نمی‌تواند از آن حمایت کند، ایمان تضعیف نمی‌شود، بلکه تقویت می‌شود. نام رایج این دیدگاه فیدیسم است. با این حال، آن نمایندگانی که من برای بحث در مورد آنها انتخاب کرده‌ام، بیشتر از اصرار بر حفظ ایمان از آلودگی‌های ادعایی استدلال فلسفی، انجام می‌دهند. آنها اگر قضاوت کنند که عقل نمی تواند در خارج از دایره ایمان به ما حقیقت یا اطمینان بدهد، ادعای فیدیسم را قوی تر می کند. به عبارت دیگر، آنها با توسل به شک گرایی، فیدیستی خود را حفظ می کنند. بنابراین من آنها را فیدئیست های شکاک می نامم. فیدئیسم شکاک یک کنجکاوی تاریخی صرف نیست. ریچارد پاپکین به ما نشان داده است که تأثیر آن در دوره شکل گیری فلسفه مدرن چقدر گسترده بوده است. و تأثیر آن بر استدلال کلامی و عذرخواهی مدرن بسیار زیاد بوده است. به نظر من، هرکسی که بخواهد بسیاری از مفروضات رایج در الهیات عصر ما را ارزیابی کند، باید آن را در نظر بگیرد. بنابراین، من فکر می‌کنم که بررسی چهره‌هایی که دیدگاه‌هایشان را در اینجا مورد بحث قرار می‌دهم - اراسموس، مونتن، بیل، و مهم‌تر از آن پاسکال و کیرکگور، دارای ارزشی است.

This book is an exercise in philosophical criticism. What I criticize are some variations on a recurrent theme in religious thought: the theme that faith and reason are so disparate that faith is not undermined, but strengthened, if we judge that reason can give it no support. The common name for this view is Fideism. Those representatives of it that I have chosen to discuss do more, however, than insist on keeping faith free of the alleged contaminations of philosophical argument. They consider the case for Fideism to be made even stronger if one judges that reason cannot give us truth or assurance outside the sphere of faith any more than within it. In other words, they sustain their Fideism by an appeal to Skepticism. I call them, therefore, Skeptical Fideists. Skeptical Fideism is not a mere historical curiosity. Richard Popkin has shown us how wide its impact in the formative period of modern philosophy has been; and its impact on modern theological and apologetic reasoning has been immense. In my view, anyone who wishes to assess many of the assump­ tions current in the theologies of our time has to take account of it; I think, therefore, that there is a topical value in examining the figures whose views I discuss here - Erasmus, Montaigne, Bayle, and more importantly, Pascal and Kierkegaard.