Glukokortikoide bei ausgewählten Indikationen: Gastroenterologie — Neurologie — Rheumatologie. Glukokortikoid-Symposium 15.–17. November 1991 in Berlin

H. L. Fehm در 21 سپتامبر 1948، برای اولین بار در تاریخ پزشکی، یک گلوکوکورتیکوئید، کورتیزون، در یک بیمار مبتلا به آرتریت روماتوئید برای درمان استفاده شد. موفقیت فوق العاده بود، یادآور شفاهای معجزه آسای کتاب مقدس، و علاقه پزشکان، بیماران و رسانه ها به نسبت بالا بود. در سال‌ها و دهه‌های بعد، عوارض جانبی و اثرات نامطلوب - بسیاری از آنها نیز کاملاً چشمگیر - در طول مدت طولانی مورد بحث قرار گرفت، که از آن گلوکوکورتیکوئیدها به‌عنوان گروهی از مواد با پتانسیل درمانی زیاد و ضروری پدید آمدند. در حالی که ثابت شده است که از بین بردن کامل عوارض جانبی غیرممکن است، اما می توان آنها را به حداقل رساند. البته از همان ابتدا، تمام جنبه های اثرات و عوارض جانبی گلوکوکورتیکوئیدها در سراسر جهان به طور فشرده مورد بررسی قرار گرفت و چند سال پیش به نظر می رسید که این تحقیقات تا حدودی تکمیل شده است و افزایش قابل توجهی در دانش وجود ندارد. انتظار می رود. زمانی که زیست شناسان مولکولی روش های خود را به تحقیقات گلوکوکورتیکوئیدی روی آوردند، این امر ناگهان تغییر کرد. نکته برجسته کنونی این تحقیق، ارائه جزئیات مکانیکی اتصال دایمر گیرنده گلوکوکورتیکوئید به مارپیچ دوگانه DNA است (LUISI BS و همکاران: Nature 1991؛ 352: 497). بسیاری از ایده‌های مربوط به مکانیسم‌های عملکرد گلوکوکورتیکوئیدها که تا همین اواخر فرضی بودند، اکنون با استفاده از این روش‌ها روشن شده‌اند.

H. L. Fehm Am 21. September 1948 wurde zum ersten Mal in der Geschichte der Medizin ein Glukokortikoid, das Cortison, therapeutisch eingesetzt, und zwar bei einer Patientin mit rheumatoider Arthritis. Der Erfolg war ungeheuer, er erinnerte an biblische Wunderheilungen, und entspre­ chend groß war das Interesse bei Ärzten, Patienten und bei den Medien. In den folgenden Jahren und Jahrzehnten standen über weite Strecken die Nebenwirkungen und unerwünschten Wirkungen - viele davon ebenfalls durchaus dramatisch - im Blickpunkt der Diskussion, aus der die Glukokortikoide als eine Substanzgruppe mit großem und unver­ zichtbarem therapeutischen Potential hervorgingen. Zwar hat es sich als unmöglich erwiesen, die Nebenwirkungen völlig auszuschalten, aber sie können gering gehalten werden. Selbstverständlich wurden von Anfang an alle Aspekte der Wirkungen und Nebenwirkungen der Glukokorti­ koide weltweit intensiv erforscht, und vor wenigen Jahren schien es, als sei diese Forschung gewissermaßen abgeschlossen und ein wesentlicher Kenntniszuwachs nicht zu erwarten. Dies wurde schlagartig anders, als sich die Molekularbiologen mit ihren Methoden der Glukokortikoidfor­ schung zuwandten. Als aktueller Höhepunkt dieser Forschung sei die Darstellung der mechanistischen Details der Bindung des Glukokorti­ koidrezeptor-Dimers an die Doppelhelix der DNA (LUISI BS et a1. : Nature 1991; 352: 497) erwähnt. Viele der Vorstellungen über die Wir­ kungsmechanismen der Glukokortikoide, die vor kurzem noch hypothe­ tisch waren, konnten inzwischen mit diesen Methoden geklärt werden.