Glenn Gould

گلن گولد، یکی از مشهورترین نوازندگان کلاسیک جهان در قرن بیستم، همچنین به عنوان یک نابغه عجیب و غریب شناخته می‌شد - منزوی، سرسخت، و یک فاضل هیپوکندری. گولد با کنار گذاشتن اجراهای صحنه ای در سال 1964، به جای آن بر تسلط بر رسانه های مختلف متمرکز شد: ضبط، رادیو، تلویزیون و چاپ. مرگ ناگهانی او در سن پنجاه سالگی جهان را مبهوت کرد، اما موسیقی و میراث او همچنان الهام بخش است. مارک کینگول، فیلسوف و منتقد، گولد را فیلسوف موسیقی می داند که ایده هایش درباره موسیقی بر زندگی او حاکم بوده است. اما این عقاید متناقض، شیطنت آمیز و عمداً تحریک آمیز بودند. کینگول به جای یک خط روایی واحد برای توضیح نوازنده، رویکرد کالیدوسکوپی را اتخاذ می کند. درست همانطور که گولد برای ضبط آریای آغازین در واریاسیون‌های گلدبرگ در سال 1955 بیست و یک «می‌گیرد» را بازی کرد، کینگ‌ول بیست و یک «می‌گیرد» از زندگی گولد ارائه می‌کند. هر نسخه تفسیر متفاوتی از مرد ارائه می دهد، اما در هر کدام، کینگول به هارمونی پیچیده حساس است...

Glenn Gould, one of the world's most renowned classical musicians of the twentieth century, was also known as an eccentric genius—solitary, headstrong, a hypochondriac virtuoso. Abandoning stage performances in 1964, Gould concentrated instead on mastering the various media: recordings, radio, television, and print. His sudden death at age fifty stunned the world, but his music and legacy continue to inspire. Philosopher and critic Mark Kingwell regards Gould as a philosopher of music whose ideas about music governed his life. But those ideas were contradictory, mischievous, and deliberately provocative. Instead of a single narrative line to explain the musician, Kingwell adopts a kaleidoscopic approach. Just as Gould played twenty-one "takes" to record the opening aria in the famed 1955 Goldberg Variations, Kingwell offers twenty-one "takes" on Gould's life. Each version offers a different interpretation of the man, but in each, Kingwell is sensitive to the complex harmonie...