Give Peace a Chant: Popular Music, Politics and Social Protest

این تک نگاری تحلیلی منحصر به فرد از اعتراض اجتماعی در موسیقی عامه پسند ارائه می دهد. این توصیفات نظری، ابزارهای روش‌شناختی و رویکردی را ارائه می‌کند که حوزه‌های مختلف موسیقی‌شناسی، مطالعات فرهنگی، نشانه‌شناسی، تحلیل گفتمان، مطالعات رسانه‌ای، و علوم سیاسی و اجتماعی را در بر می‌گیرد.

نویسنده استدلال می کند که آهنگ های اعتراضی باید به تنهایی به عنوان یک ژانر موسیقی در نظر گرفته شود. او خاطرنشان می کند که رویکرد کلی در بحث این ترانه ها تا کنون یا تحلیل شعر یا بافت اجتماعی بوده است. به دلایلی، خود موسیقی اغلب نادیده گرفته شده است.

این کتاب سعی دارد این شکاف را پر کند. تز اصلی آن این است که یک مرور کلی از این رپرتوارها مستلزم تعامل کامل بین عناصر متنی، شعر و موسیقی با هم است. برای انجام این کار، نویسنده مدل جدیدی را توسعه می‌دهد که مجموعه‌های موسیقی را سیستم‌بندی و بررسی می‌کند. سپس این مدل برای چهار مطالعه موردی اعمال می‌شود، آن‌هایی که نیز از میان موضوعاتی انتخاب شده‌اند که کمتر (یا اصلاً) مورد توجه محققان قرار نمی‌گیرند.

This monograph offers a unique analysis of social protest in popular music. It presents theoretical descriptions, methodological tools, and an approach that encompasses various fields of musicology, cultural studies, semiotics, discourse analysis, media studies, and political and social sciences.

The author argues that protest songs should be taken as a musical genre on their own. He points out that the general approach, when discussing these songs, has been so far that of either analyzing the lyrics or the social context. For some reason, the music itself has been often overlooked.

This book attempts to fill this gap. Its central thesis is that a complete overview of these repertoires demands a thorough interaction among contextual, lyrical, and musical elements together. To accomplish this, the author develops a novel model that systemizes and investigates musical repertoires. The model is then applied to four case studies, those, too, chosen among topics that are little (or not at all) frequented by scholars.