Gilead

خلاصه:
در سال 1981، مرلین رابینسون کتاب خانه داری را نوشت که برنده جایزه PEN/Hemingway شد و به یک کلاسیک مدرن تبدیل شد. از آن زمان، او دو اثر غیرداستانی نوشت: کشور مادر و مرگ آدم. با گیلاد، بالاخره یک اثر داستانی دیگر داریم. مانند آتش بزرگ، بازگشت شرلی هازاردز، 22 سال پس از گذر زهره، ارزش این انتظار طولانی را داشت. کتاب‌هایی از این دست زمان و تفکر و نوع خاصی از نبوغ را می‌طلبد. هیچ مقایسه ی شرورانه ای وجود ندارد. کتاب‌های رابینسون از هر نظر شبیه به هم نیستند، به جز یکی: همان اندیشه‌ی دقیق و نثر دقیق هر دو را روشن می‌کند. راوی، جان ایمز، 76 ساله، واعظی است که تقریباً تمام عمر خود را در گیلاد، آیووا گذرانده است. او در حال نوشتن نامه ای برای پسر تقریباً هفت ساله خود است که به برکت ازدواج دوم اوست. این یک جمع بندی، یک عذرخواهی، و یک بررسی از زندگی او است. رابینسون داستان را از صرفاً خاطرات یک مرد دور می کند و آن را به قلمرو مراقبه در مورد پدران و فرزندان، به ویژه پسران، در مورد ایمان و ناقص بودن انسان منتقل می کند. دلیل این نامه سلامتی نامناسب ایمز است. او می خواهد برای این پسر که هرگز او را واقعا نمی شناسد، حسابی از خودش بگذارد. بزرگترین حسرت او این است که از نظر دنیوی چیز زیادی برای ترک آنها ندارد. "مادرت بهت گفت که دارم بگاتتو می نویسم، و تو به نظر خیلی از این ایده راضی بودی. خب پس. چی باید برات ضبط کنم؟" در طول روایت، جان ایمز خودش را از درون و بیرون ضبط می کند. ، به سبک مراقبه. نثر رابینسون از خواننده می‌خواهد تا سرعت پیرمردی در گیلاد، آیووا، در سال 1956 را کاهش دهد. ایمز در مورد پدر و پدربزرگش می‌نویسد که به خاطر خروج پدربزرگش به کانزاس برای الغا و صلح‌طلبی مادام‌العمر پدرش از هم جدا شده‌اند. تنش بین آنها، عشق آنها به یکدیگر و ناتوانی آنها در پل زدن بر شکاف اعتقاداتشان منبع دائمی نشخوار فکری برای جان ایمز است. پدران و پسران. مورد ثابت دیگر کتاب، دوستی ایمز از دوران کودکی با «بوتون پیر»، وزیر پروتستان است. بوتون، پدر بسیاری از فرزندان، از پسرش، به نام جان ایمز بوتون، بیش از همه حمایت می کند. ایمز باید دائماً تمایل خود را به حسادت نسبت به خانواده ثروتمند بوتون کنترل کند. همسر اول او در هنگام زایمان فوت کرد و نوزاد تقریباً بلافاصله پس از او مرد. جک بوتون یک آدم بیکار است، ایمز این را می داند و تلاش می کند تا او را آنطور که می داند باید دوست داشته باشد. جک پس از یک غیبت طولانی، پر از جذابیت و شیطنت، به گیلاد می‌رسد، و باعث می‌شود ایمز به این فکر کند که وقتی ایمز می‌میرد چه تأثیری روی همسر و پسر جوان ایمز می‌گذارد. اینها چیزهایی است که ایمز به پسرش می گوید: اجدادش، ماهیت عشق و دوستی، نقشی که ایمان و دعا در هر زندگی ایفا می کند و آگاهی از مقصر بودن خود. همچنین آشتی بدون تسلیم، خودآگاهی بدون تحقیر، شوخ طبعی فراوان، پرسش‌های فلسفی وجود دارد - جک می‌پرسد: "آیا تا به حال تعجب کرده‌اید که چرا مسیحیت آمریکایی به نظر می‌رسد منتظر است تا تفکر واقعی در جای دیگری انجام شود؟" -و حس مداوم شگفتی کودکانه از زیبایی و تنوع دنیای خدا. همانطور که روحانی قدیمی به ما می گوید، در دستان مرلین رابینسون، مرهم در گیلاد وجود دارد. --والری رایان

SUMMARY:
In 1981, Marilynne Robinson wrote Housekeeping, which won the PEN/Hemingway Award and became a modern classic. Since then, she has written two pieces of nonfiction: Mother Country and The Death of Adam. With Gilead, we have, at last, another work of fiction. As with The Great Fire, Shirley Hazzards's return, 22 years after The Transit of Venus, it was worth the long wait. Books such as these take time, and thought, and a certain kind of genius. There are no invidious comparisons to be made. Robinson's books are unalike in every way but one: the same incisive thought and careful prose illuminate both. The narrator, John Ames, is 76, a preacher who has lived almost all of his life in Gilead, Iowa. He is writing a letter to his almost seven-year-old son, the blessing of his second marriage. It is a summing-up, an apologia, a consideration of his life. Robinson takes the story away from being simply the reminiscences of one man and moves it into the realm of a meditation on fathers and children, particularly sons, on faith, and on the imperfectability of man. The reason for the letter is Ames's failing health. He wants to leave an account of himself for this son who will never really know him. His greatest regret is that he hasn't much to leave them, in worldly terms. "Your mother told you I'm writing your begats, and you seemed very pleased with the idea. Well, then. What should I record for you?" In the course of the narrative, John Ames records himself, inside and out, in a meditative style. Robinson's prose asks the reader to slow down to the pace of an old man in Gilead, Iowa, in 1956. Ames writes of his father and grandfather, estranged over his grandfather's departure for Kansas to march for abolition and his father's lifelong pacifism. The tension between them, their love for each other and their inability to bridge the chasm of their beliefs is a constant source of rumination for John Ames. Fathers and sons. The other constant in the book is Ames's friendship since childhood with "old Boughton," a Presbyterian minister. Boughton, father of many children, favors his son, named John Ames Boughton, above all others. Ames must constantly monitor his tendency to be envious of Boughton's bounteous family; his first wife died in childbirth and the baby died almost immediately after her. Jack Boughton is a ne'er-do-well, Ames knows it and strives to love him as he knows he should. Jack arrives in Gilead after a long absence, full of charm and mischief, causing Ames to wonder what influence he might have on Ames's young wife and son when Ames dies. These are the things that Ames tells his son about: his ancestors, the nature of love and friendship, the part that faith and prayer play in every life and an awareness of one's own culpability. There is also reconciliation without resignation, self-awareness without deprecation, abundant good humor, philosophical queries--Jack asks, "'Do you ever wonder why American Christianity seems to wait for the real thinking to be done elsewhere?'"--and an ongoing sense of childlike wonder at the beauty and variety of God's world. In Marilynne Robinson's hands, there is a balm in Gilead, as the old spiritual tells us. --Valerie Ryan