Gestures

در طول دوران حرفه‌ای خود، ویلم فلوسر، نظریه‌پرداز رسانه‌های جدید تاثیرگذار، ایده ژست را در ذهن داشت: اینکه مردم وجود خود را در جهان از طریق طیف گسترده‌ای از حرکات بیان می‌کنند. او اعمال آشنا - از صحبت کردن و نقاشی کردن گرفته تا سیگار کشیدن و تلفن کردن - را از نظر حرکت خاص مورد بازنگری قرار می‌دهد و دیدگاه جدیدی را در مورد روش‌های اشتراک و حفظ معنا باز می‌کند. یک ژست ممکن است به دستگاه تخصصی مرتبط باشد یا نباشد، اگرچه شکل آن به طور اساسی بر شخصی که آن را انجام می دهد تأثیر می گذارد.

این مقالات که برای اولین بار به عنوان مجموعه ای به زبان انگلیسی در اینجا منتشر شده اند، تقریباً در یک دوره نوشته شده اند. نیم قرن و منعکس کننده مجموعه ای التقاطی از علایق و تعهد پایدار به تفکر پدیدارشناختی است. فلوسر با تعریف ژست به عنوان «حرکت بدن یا ابزار متصل به بدن که هیچ توضیح علّی رضایت‌بخشی برای آن وجود ندارد»، موضوع را از دیدگاه‌ها، زوایا و فواصل مختلف دور می‌زند: در مواقعی روی یک تصویر بزرگنمایی می‌کند. حرکات معمولی و معمولی مانند گرفتن عکس، اصلاح یا گوش دادن به موسیقی. در برخی دیگر، او عقب می‌نشیند تا به چیزی به بزرگی و متنوع بودن «ساخت» انسان نگاه کند و همه چیز را از ساخت ابزارهای ساده گرفته تا تولید انبوه را در بر می‌گیرد. اما ژست هر چه که باشد، فلوسر آن را به عنوان بیان شکل خاصی از آگاهی، یعنی به عنوان یک رابطه خاص بین جهان و کسی که اشاره می کند، تحلیل می کند.

Throughout his career, the influential new media theorist Vilém Flusser kept the idea of gesture in mind: that people express their being in the world through a sweeping range of movements. He reconsiders familiar actions—from speaking and painting to smoking and telephoning—in terms of particular movement, opening a surprising new perspective on the ways we share and preserve meaning. A gesture may or may not be linked to specialized apparatus, though its form crucially affects the person who makes it.

These essays, published here as a collection in English for the first time, were written over roughly a half century and reflect both an eclectic array of interests and a durable commitment to phenomenological thought. Defining gesture as “a movement of the body or of a tool attached to the body for which there is no satisfactory causal explanation,” Flusser moves around the topic from diverse points of view, angles, and distances: at times he zooms in on a modest, ordinary movement such as taking a photograph, shaving, or listening to music; at others, he pulls back to look at something as vast and varied as human “making,” embracing everything from the fashioning of simple tools to mass manufacturing. But whatever the gesture, Flusser analyzes it as the expression of a particular form of consciousness, that is, as a particular relationship between the world and the one who gestures.