George Sand

جرج ساند، کودکی در عصر رمانتیک، استانداردهای بالایی برای عشق داشت و معتقد بود که زندگی باید با احساسات و غریزه اداره شود، نه مغز. اما در زیر تکانه های عاشقانه او بستری از عقل سلیم بود. در حالی که دیگر رمانتیک‌ها مانند لرد بایرون و آلفرد دو موسه هیچ جایگزینی برای آرمان‌های دست نیافتنی جز رابطه جنسی تصادفی، نوشیدن مداوم و مرگ زودهنگام پیدا نکردند، او ایده‌آل‌های خود را با خونسردی بررسی کرد. اگر آنها را می خواست، او به سراغ چیز دیگری رفت. اما او هرگز ایمانش را از دست نداد که آینده روشن تر از گذشته است و آینده به معنای آزادی است. او گفت: «حرفه من آزاد بودن است.» در این مقاله نویسنده برنده جایزه رابرت ورنیک، داستان بعید و کم گفته او در اینجاست.

A child of the Romantic Age, George Sand had high standards for love, maintaining that life should be ruled by emotion and instinct, the heart rather than the brain. But underneath her romantic impulses was a bedrock of common sense. While other Romantics like Lord Byron and Alfred de Musset found no alternative to unattainable ideals but random sex, steady drinking, and early death, she examined her ideals coolly; if finding them wanting, she went on to something else. But she never lost faith that the future was brighter than the past and that the future meant freedom. "My profession," she said, "is to be free." Here, in this essay by the award-winning author Robert Wernick, is her unlikely and little-told story.