Genocide as Social Practice: Reorganizing Society under the Nazis and Argentina’s Military Juntas

نسل کشی نه تنها مردم را نابود می کند، بلکه روابط اجتماعی را با استفاده از ترور به عنوان یک روش، تخریب و سازماندهی مجدد می کند. در نسل‌کشی به‌عنوان عمل اجتماعی، دانیل فاایرشتاین، دانشمند علوم اجتماعی، به سیاست‌های سرکوب تحت حمایت دولت که توسط دیکتاتوری نظامی آرژانتین علیه مخالفان سیاسی بین سال‌های 1976 تا 1983 و سیاست‌های رایش سوم بین سال‌های 1933 و 194 تعقیب شد، می‌پردازد. او شباهت‌هایی را، نه در میزان وحشت، بلکه از نظر اهداف مجرمان می‌یابد.

نازی‌ها تا حدی برای سرکوب مخالفان و مهم‌تر از آن برای سازمان‌دهی مجدد جامعه آلمان به روش‌های بی‌رحمانه متوسل شدند. I>Volksgemeinschaft، یا جامعه مردمی، که در آن همبستگی نژادی ظاهراً جایگزین مبارزه طبقاتی خواهد شد. وضعیت آرژانتین هم همین است. پس از به دست گرفتن قدرت در سال 1976، ارتش آرژانتین برنامه ناپدید شدن اجباری، شکنجه و قتل خود را به عنوان "فرایند سازماندهی مجدد ملی" با هدف بازسازی جامعه بر اساس خطوط "غربی و مسیحی" توصیف کرد.

برای فاایرشتاین، نسل‌کشی را می‌توان فناوری قدرت – نوعی مهندسی اجتماعی – دانست که روابط را در یک جامعه ایجاد می‌کند، تخریب می‌کند یا دوباره سازمان می‌دهد. این روش بر روش هایی که گروه های اجتماعی مختلف هویت خود و دیگران را می سازند، تأثیر می گذارد، در نتیجه نحوه ارتباط گروه ها را شکل می دهد. فایرشتاین بین "نسل کشی سازماندهی مجدد" که ابتدا توسط نازی ها در اردوگاه های کار اجباری انجام شد و نسخه پیچیده تر - که از نظر بسته شدن نمادین و مادی روابط اجتماعی پیچیده بود - که بعداً در آرژانتین به کار رفت، تداوم ایجاد می کند. در پایان، او در مورد چگونگی ساخت یک فرهنگ سیاسی که قادر به مقابله و مقاومت در برابر این روندها باشد، حدس می زند.

اولین بار در آرژانتین، به زبان اسپانیایی، نسل کشی به مثابه عمل اجتماعی به چاپ رسیده است. بسیاری از زبان ها، اکنون از جمله این نسخه انگلیسی. این کتاب نگاهی متمایز و ارزشمند به نسل کشی از دریچه آمریکای لاتین و همچنین اروپا ارائه می دهد.

Genocide not only annihilates people but also destroys and reorganizes social relations, using terror as a method. In Genocide as Social Practice, social scientist Daniel Feierstein looks at the policies of state-sponsored repression pursued by the Argentine military dictatorship against political opponents between 1976 and 1983 and those pursued by the Third Reich between 1933 and 1945. He finds similarities, not in the extent of the horror but in terms of the goals of the perpetrators.

The Nazis resorted to ruthless methods in part to stifle dissent but even more importantly to reorganize German society into a Volksgemeinschaft, or people’s community, in which racial solidarity would supposedly replace class struggle. The situation in Argentina echoes this. After seizing power in 1976, the Argentine military described its own program of forced disappearances, torture, and murder as a “process of national reorganization” aimed at remodeling society on “Western and Christian” lines.

For Feierstein, genocide can be considered a technology of power—a form of social engineering—that creates, destroys, or reorganizes relationships within a given society. It influences the ways in which different social groups construct their identity and the identity of others, thus shaping the way that groups interrelate. Feierstein establishes continuity between the “reorganizing genocide” first practiced by the Nazis in concentration camps and the more complex version—complex in terms of the symbolic and material closure of social relationships —later applied in Argentina. In conclusion, he speculates on how to construct a political culture capable of confronting and resisting these trends.

First published in Argentina, in Spanish, Genocide as Social Practice has since been translated into many languages, now including this English edition. The book provides a distinctive and valuable look at genocide through the lens of Latin America as well as Europe.