Gastric Inhibitory Polypeptide

دکتر ریموند پدرسون، دکتر جیل درایبورگ و من کار روی GIP را در سال 1968 آغاز کردیم، زمانی که با کمک سخاوتمندانه پروفسور ویکتور موت و پروفسور اریک یورپس از موسسه کارولینسکا، itute، استکهلم، توانستیم ثابت کنیم که یک ماده بازدارنده وجود دارد. برای ترشح اسید در آماده سازی کوله سیستوکینین-پانکرئوزیمین. هنگامی که شواهد فیزیولوژیکی برای مهار کننده ایجاد شد، به نظر می رسید که برای جداسازی آن کمک بگیرید. دکتر J. Dryburgh و دکتر R. Pederson در حالی که من به مدت یک سال از همراهی پروفسور مات در Karolinska به عنوان یک دانشمند میهمان در شورای تحقیقات پزشکی کانادا لذت بردم، در ونکوور به بررسی فراکسیون های زیستی رها شدند. پاکسازی عامل بازدارنده به سرعت به دلیل تلاش‌های بی‌وقفه پروفسور مات از طرف من انجام شد. بعداً در همان سال، دکتر درایبورگ در استکهلم به ما ملحق شد تا کار توالی GIP را آغاز کند. این کار در اواخر سال 1970 در ونکوور تکمیل شد. در ژوئن 1970، در استکهلم، با دکتر جان دوپره (دانشگاه مک گیل) کانادایی در یک مهمانی کوکتل ملاقات کردم که مدام در مورد احتمال بودن GIP یک هورمون انسولینتروپیک، «اینکرتین» روزهای قبل اظهار نظر می کرد. در آن زمان فیزیولوژیست دستگاه گوارش همانطور که بودم، اهمیت نظر او را متوجه نشدم. این امر دو یا سه سال بعد آشکار شد، زمانی که دکتر دوپر نشان داد که GIP در انسان انسولینوتروپیک است. در سال 1972، Maryanne Kuzio و Dr.

Dr. Raymond Pederson, Dr. Jill Dryburgh and I commenced work on GIP in 1968, when, with the generous help of Professor Viktor Mutt and Professor Erik Jorpes of the Karolinska Inst,itute, Stockholm, we were able to establish that there existed an inhibitory material for acid secretion in cholecystokinin-pancreozymin prepara­ tions. Once the physiological evidence for the inhibitor was established it seemed appropriate to seek help in its isolation. Dr. J. Dryburgh and Dr. R. Pederson were left to bioassay fractions in Vancouver whilst I enjoyed the company of Professor Mutt at the Karolinska for one year, as a Medical Research Council of Canada Visiting Scientist. Purification of the inhibitory factor proceeded rapidly due, in no small measure, to Professor Mutt's untirmg efforts on my behalf. Later that year, Dr. Dryburgh joined us in Stockholm to begin the sequence work on GIP. This was completed late in 1970 in Vancouver. In Stockholm in June 1970, I met a fellow Canadian Dr. John Dupre (McGill University) at a cocktail party who kept commenting about the possibility of GIP being an insulinotropic hormone, the "incretin" of earlier days. At that time, gastrointestinal physiologist as I was, I did not recognize the importance of his comment. This became apparent two or three years later when Dr. Dupre demonstrated that GIP was insulinotropic in man. In 1972, Maryanne Kuzio and Dr.