Fungal Dimorphism: With Emphasis on Fungi Pathogenic for Humans

تمایل قارچ‌های بیماری‌زا برای انسان به داشتن اشکالی در بافت متمایز از مورفولوژی‌های ساپروفیت معمولی، تقریباً یک قرن است که آسیب‌شناس و قارچ‌شناس پزشکی را مجذوب خود کرده است. دلیل اصلی این جذابیت این است که دوتایی قارچی یا دوشکلی ممکن است یک عامل بیماریزای مهم باشد که به قارچ بیماریزا باغ وحش اجازه می دهد تا از دفاع میزبان زنده بماند. دلیل دوم به تمایل به دستیابی به بینش های اساسی در مورد تنظیم رشد سلولی و مورفوژنز در میان عوامل اتیولوژیک میکوزهای انسانی مربوط می شود. بسیاری از رساله های عالی در گذشته نه چندان دور در مورد دیمورفیسم قارچی ظاهر شده است. با این حال، به طور فزاینده ای آشکار می شود که ممکن است بررسی کافی این موضوع از توانایی یک یا چند نویسنده خارج باشد. درعوض، حجم رو به افزایش ادبیات مرتبط با دوشکلی قارچی و قارچ‌های گوناگونی که اکنون برای نشان دادن نوعی دوشکلی شناخته شده‌اند، نشان می‌دهد که حجمی که از مشارکت‌های محققان متعدد تشکیل شده است، ممکن است مناسب‌تر باشد. این برداشت انگیزه ای را برای من فراهم کرد تا یک جلد چند نویسنده را گردآوری کنم.

The tendency of fungi pathogenic for humans to have shapes in tissue distinct from their usual saprophytic morphologies has fascinated the pathologist and medical mycologist for almost a century. A primary rea­ son for this fascination is the possibility that fungal duality of form, or dimorphism, may be an important virulence factor that allows the zoo­ pathogenic fungus to survive host defenses. A second reason relates to the desire to gain basic insights into the regulation of cellular develop­ ment and morphogenesis among the etiological agents of human mycoses. Many excellent treatises have appeared within the recent past dealing with fungal dimorphism. However, it is becoming increasingly clear that it may be beyond the capability of one or a few authors to review this subject adequately. Instead, the ever-increasing volume ofliterature asso­ ciated with fungal dimorphism and the diversity offungi now recognized to exhibit a type of dimorphism suggest that a volume comprised of con­ tributions by numerous researchers may be more appropriate. This per­ ception provided me with the motivation to compile a multiauthor volume.