Fukushima: The Story of a Nuclear Disaster

صفحه‌گردانی گیرا و پر تعلیق" (بررسی‌های Kirkus) با روایتی سریع و مفصل که مانند یک فیلم هیجان‌انگیز حرکت می‌کند" (International Business Times) ، فوکوشیما دو کارشناس برجسته از اتحادیه دانشمندان نگران، دیوید لوچباوم و ادوین لیمن را با روزنامه نگار برنده جایزه سوزان کیو استراناهان تیم می کند تا اولین گزارش قطعی از فاجعه سال 2011 را به ما ارائه دهد که منجر به این فاجعه شد. بدترین فاجعه هسته ای از زمان چرنوبیل.

چهار سال از روزی می گذرد که جهان با وحشت شاهد زلزله ای بود که آنقدر بزرگ بود که محور زمین را چندین اینچ جابه جا کرد و سونامی عظیمی را به سمت سواحل ژاپن و نیروگاه هسته ای فوکوشیما دایچی فرستاد. این نیروگاه باعث از کار افتادن سیستم های ایمنی راکتورها و انفجارهایی برای تبدیل ساختمان های بتنی و فولادی به آوار می شود. حتی در شرایطی که پیامدهای فاجعه 2011 همچنان بهای وحشتناک خود را بر مردم ژاپن و جهان تحمیل می کند، فوکوشیما به پرسش های تلخی که در قلب بحث هسته ای قرار دارد، می پردازد: آیا فاجعه ای مشابه ممکن است دوباره اتفاق بیفتد. و - مهمتر از همه - چگونه می توان از چنین بحرانی جلوگیری کرد؟

“A gripping, suspenseful page-turner” (Kirkus Reviews) with a “fast-paced, detailed narrative that moves like a thriller” (International Business Times), Fukushima teams two leading experts from the Union of Concerned Scientists, David Lochbaum and Edwin Lyman, with award-winning journalist Susan Q. Stranahan to give us the first definitive account of the 2011 disaster that led to the worst nuclear catastrophe since Chernobyl.

Four years have passed since the day the world watched in horror as an earthquake large enough to shift the Earth’s axis by several inches sent a massive tsunami toward the Japanese coast and Fukushima Daiichi nuclear power plant, causing the reactors’ safety systems to fail and explosions to reduce concrete and steel buildings to rubble. Even as the consequences of the 2011 disaster continue to exact their terrible price on the people of Japan and on the world, Fukushima addresses the grim questions at the heart of the nuclear debate: could a similar catastrophe happen again, and—most important of all—how can such a crisis be averted?