From the Ruins of Enlightenment: Beethoven and Schubert in Their Solitude

ریچارد کرامر کارهای بتهوون و شوبرت را از سال 1815 تا ماه‌های پایانی زندگی‌شان دنبال می‌کند، زمانی که هر کدام به طور فزاینده‌ای در پروژه‌های نمادینی که به‌زودی الهام‌بخش مفاهیم «سبک متأخر» بودند، جذب شدند.

اینجا وین است که میزبان کنگره ای در سال 1815 است که مرزهای ملی را دوباره ترسیم می کند و جامعه اروپایی را برای یک قرن کامل دوباره پیکربندی می کند. یک عکس فوری دو نفر از شهروندانش را به تصویر می‌کشد که هر کدام به ظاهر از این محیط سیاسی مهم غافل هستند: فرانتس شوبرت، هنوز بیست ساله نشده و در میانه پربارترین سال زندگی‌اش - حدود 140 آهنگ، چهار اپرا، و خیلی چیزهای دیگر. و لودویگ ون بتهوون، با بحران میانسالی دست و پنجه نرم می‌کنند که چرخه آهنگ An die ferne Geliebte، دو سونات بی‌نظیر ویولن سل، و دو سونات مهیب برای \"Hammerklavier\"، opp. 101 و 106. در قرائت متقاعدکننده ریچارد کرامر، به نظر می‌رسید که هر کدام «علیه» می‌نوشتند - بتهوون، علیه روشنگری. شوبرت، در برابر حضور غم‌انگیز آهنگساز مسن‌تر، حتی زمانی که تخیل موسیقایی‌اش تمام شد.

From the Ruins of Enlightenment در سال 1815 با کشف دو پروژه منحصر به فرد آغاز می‌شود: تنظیمات شوبرت از اشعار لودویگ هولتی در چرخه ای پراکنده و درگیر شدن بتهوون با نیم دوجین شعر از یوهان گوتفرید هردر. از آنجا، کرامر طنین‌ها و تداعی‌هایی را که قبلاً کشف نشده بود، کشف می‌کند، و دو آهنگساز را در «سفرهای تنهایی و منحصربه‌فرد» خود از طریق «انزوای غنی موسیقی‌شان» روشن می‌کند.

Richard Kramer follows the work of Beethoven and Schubert from 1815 through to the final months of their lives, when each were increasingly absorbed in iconic projects that would soon enough inspire notions of “late style.”

Here is Vienna, hosting a congress in 1815 that would redraw national boundaries and reconfigure the European community for a full century. A snapshot captures two of its citizens, each seemingly oblivious to this momentous political environment: Franz Schubert, not yet twenty years old and in the midst of his most prolific year—some 140 songs, four operas, and much else; and Ludwig van Beethoven, struggling through a midlife crisis that would yield the song cycle An die ferne Geliebte, two strikingly original cello sonatas, and the two formidable sonatas for the “Hammerklavier,” opp. 101 and 106. In Richard Kramer’s compelling reading, each seemed to be composing “against”—Beethoven, against the Enlightenment; Schubert, against the looming presence of the older composer even as his own musical imagination took full flight.

From the Ruins of Enlightenment begins in 1815, with the discovery of two unique projects: Schubert’s settings of the poems of Ludwig Hölty in a fragmentary cycle and Beethoven’s engagement with a half dozen poems by Johann Gottfried Herder. From there, Kramer unearths previously undetected resonances and associations, illuminating the two composers in their “lonely and singular journeys” through the “rich solitude of their music.”