From Modernity as One-Way Street to Postmodernity as Dead End

دسته بندی: ادبی
ویرایش:  
نویسندگان: Raulet Gérard and Max Reinhart.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 24 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 631 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 33,000

نقد جدید آلمانی، شماره 33، مدرنیته و پست مدرنیته (پاییز، 1984)، ص 155-
177 پست مدرنیته کار کوتاهی از فرآیند تاریخ؛ حتی موضوع تاریخ را پایین می آورد. موضوع/ابژه تاریخی که مارکس و لوکائیس از هگل دریافت کردند کنار گذاشته می‌شود - به‌طور دقیق‌تر، به نظر می‌رسد که از این کار کناره‌گیری کرده، از صحنه فلسفه و تاریخ کنار رفته است. به میزانی که سوژه/ابژه پرولتری در واقعیت حذف شده است، ساخت فلسفی تاریخ نیز از هم پاشیده شده است. در مواجهه با این مدرنیته سقوط کرده، مجموعه «خیابان یک طرفه» بنیامین یکی از آخرین تلاش‌های دیالکتیکی برای درک فروپاشی کلی در تصاویر شاعرانه (دنک‌بیلدر) است که چیزی جز پیروزی شیء شدن کامل نیست، و فقر تجربه واقعی را منفجر کنید. تنها به این صورت است که می‌توان دیالکتیک شیء‌سازی را همچنان تعبیر کرد، یعنی با انعکاس تکه‌های واقعی‌شده تجربه و وادار کردن آن‌ها، گویی به افراط. خود مارکس می‌گوید که «با بیدار کردن آگاهی از بار بار باید آزاردهنده‌تر شود». هر جا که هنوز تلاش می شود آثار را بخواند، آنها را از نظر دیالکتیکی بیشتر نمایان کند، او آنها را می بیند، اما اینجا و آنجا، در همه جهات می رود. «تسلیم شدن به ابژه، تا نابودی واقعی خود» - به این ترتیب آدورنو او را درک کرد. برای شخصیت ویرانگر، خواندن ردپای به معنای به دست گرفتن قدرت‌های غالب و رفتن به نهایت نهایی شیء شدن است. یعنی به نابودی شخصیت خود.به امید شکستن شیء شدن، هویت خود را از بین می برد.اما همانطور که تاریخ نشان داده است، این بربریت مثبت به شدت از بین رفته است.

New German Critique, No. 33, Modernity and Postmodernity (Autumn, 1984), pp. 155-
177 Postmodernity makes short work of the process of history; it even brings down the subject of history. The historical subject/object taken over from Hegel by Marx and Lukaics is dismissed - more accurately, it appears to have walked off the job, to have stepped down from the stage of both philosophy and history. To the degree that the proletarian subject/object has been eliminated in reality, the philosophical construction of history has also fallen apart. In the face of this fallen modernity, Benjamin's "One-Way Street" collection represents one of the last dialectical attempts to apprehend in poetic images (Denkbilder) the general disintegration, which is nothing other than the victory of total reification, and to explode the poverty of reified experience. Only in this manner could a dialectic of reification still be construed, namely, by reflecting the reified fragments of experience and forcing them, as it were, to the extreme. Marx himself said that "the burden must be made still more irksome by awakening a consciousness of it."' The "destructive haracter"2 is always prepared for theworst. Wherever the attempt is still made to read traces, to make them dialectically more visible, he sees them, but here and there, going in all directions. "Surrender to the object, up to the literal self-extinction of the self' - thus Adorno understood him.3 For the destructive character, reading traces means to take on the overwhelming powers that be and to go to the extreme end of reification, that is, to the self-extinction of one's own character. In the hope of breaking through reification, he liquidates his own identity. But as history has shown, this positive barbarism has come off badly.