From Homer to Tragedy: The Art of Allusion in Greek Poetry

نقش اشارات شاعرانه در شعر کلاسیک یونان، مخصوصاً به هومر، اغلب عمدتاً نادیده گرفته شده یا حتی تقریباً کاملاً نادیده گرفته شده است. این کتاب که برای اولین بار در سال 1990 منتشر شد، جایگاه هومر را در آموزش یونانی روشن می کند و همچنین به تفسیر بسیاری از تراژدی های مهم می افزاید.

با تمرکز بر شاهکارهای دراماتیک آیسخولوس، سوفوکل و اوریپید، و چگونه این نویسندگان از شعرهای دیگر تقلید می کردند و به آنها اشاره می کردند، نویسنده وابستگی شدید به هومر را آشکار می کند که در سراسر پیکره تراژدی آتیک دیده می شود. استدلال می‌شود که تمرین هنر کنایه‌پردازی نشان‌دهنده قراردادهای خاصی در آموزش قرن پنجم آتن است و احتمالاً چیزی را در راه خودآگاهی عمومی، سیاسی و تاریخی نشان می‌دهد. برای هر کسی که علاقه مند به استقبال از هومر در عصر کلاسیک است، و برای دانشجویان ادبیات تطبیقی ​​و نظریه زبان شناسی ارزشمند است.

The role of poetic allusion in classical Greek poetry, to Homer especially, has often largely been neglected or even almost totally ignored. This book, first published in 1990, clarifies the place of Homer in Greek education, as well as adding to the interpretation of many important tragedies.

Focussing on the dramatic masterpieces of Aeschylus, Sophocles, and Euripides, and how these writers imitated and alluded to other poetry, the author reveals the immense dependence on Homer which can be seen throughout the corpus of Attic tragedy. It is argued that the practice of the art of allusion indicates certain conventions in fifth-century Athenian education, and perhaps also suggests something in the way of public, political, and historical self-awareness. Invaluable to anyone interested in the reception of Homer in the classical age, and to students of comparative literature and linguistic theory.