From Flood Safety to Spatial Management

این کتاب به معرفی نوع جدیدی از "اقدامات فضایی" در مدیریت سیل می پردازد. برخلاف "اقدامات ایمنی" سنتی که با هدف ایجاد حفاظت در برابر سیل با ساخت سازه های سیل گیر مانند سیلاب ها و دیوارهای سیلابی انجام می شود. هدف از اقدامات فضایی کاهش مواجهه با خطرات سیل با تغییر طرح فضایی مناطق سیل خیز است. با محدود کردن توسعه‌ها و ساختمان‌های ضد سیل در مناطق در معرض خطر سیل، می‌توان سرمایه‌گذاری‌ها در سازه‌های دفاعی در برابر سیل را دور زد و آسیب‌پذیری‌ها را کاهش داد. در سراسر جهان، اقدامات فضایی به عنوان یک استراتژی واکنش به افزایش خطرات سیل ناشی از تغییرات آب و هوا و شهرنشینی جذابیت پیدا می‌کند. معرفی اقدامات فضایی در حکمرانی سیل بیش از توسعه ساده سیاست ها و قوانین جدید را شامل می شود. تحقیقات نشان داده است که اجرای اقدامات فضایی می‌تواند پیامدهای بزرگی برای نحوه تقسیم هزینه‌ها و مسئولیت‌ها بین سطوح مختلف حکمرانی و بین بازیگران دولتی و خصوصی داشته باشد و کل سازمان را در پشت حاکمیت سیل تغییر دهد. هم برای اثربخشی و هم برای مشروعیت استراتژی های حاکمیت سیل فضایی، مهم است که این مفاهیم توزیعی به خوبی درک شوند. این کتاب معرفی اقدامات فضایی را در زمینه دو کشور دلتا بسیار متفاوت توصیف می کند: هلند و ایالات متحده. در ایالات متحده، یک استراتژی مدیریت سیل فضایی قبلاً در اواسط قرن بیستم ایجاد شده بود، در حالی که در هلند، یک پارادایم ایمنی که در طول قرن بیستم نهادینه شد و اقدامات فضایی اخیراً معرفی شده است. این کتاب با تحلیل تعاملات علم و سیاست زیربنای اجرای اقدامات فضایی در هر دو کشور، نشان می‌دهد که چگونه تحت تأثیر انواع مختلف متخصصان (مهندسان در هلند و جغرافی‌دانان اجتماعی در ایالات متحده) استراتژی‌های مختلف مدیریت سیل فضایی با متفاوت پدید آمدند. پیامدهای توزیعی که هر کدام چالش های خاص خود را برای اثربخشی و مشروعیت دارند.

This book deals with the introduction of a new type of “spatial measures" in flood governance. In contrast to traditional “safety measures" that aim to provide protection against floods by building structural flood defenses such as levees and flood walls, the goal of spatial measures is to reduce the exposure to flood risks by changing the spatial layout of flood-prone areas. By limiting developments and flood-proofing buildings in areas at risk to flooding, investments in structural flood defenses can be circumvented and vulnerabilities reduce. World-wide, spatial measures are gaining attractiveness as a response strategy to increasing flood risks caused by climate change and urbanization. The introduction of spatial measures in flood governance involves more than the simple development of new policies and laws. Research has demonstrated that the implementation of spatial measures can have huge implications for how costs and responsibilities are divided between different levels of governance and between public and private actors, changing the whole organization behind flood governance. Both for the effectiveness and for the legitimacy of spatial flood governance strategies, it is important that these distributive implications are well understood. This book describes the introduction of spatial measures in the context of two very different delta countries: the Netherlands and the United States. In the United States, a spatial flood governance strategy was already developed in de mid-20th century whereas in the Netherlands, a safety paradigm institutionalized over the course of the 20th century and spatial measures have only recently been introduced. By analyzing the science-policy interactions underlying the implementation of spatial measures in both countries, this book shows how under the influence of different types of experts (engineers in the Netherlands and social geographers in the United States) different spatial flood management strategies emerged with different distributive implications, each with its own challenges for effectiveness and legitimacy.