From a World Apart: A Little Girl in the Concentration Camps

«من می ترسم، مادر. پارسال هفت سالم بود. امسال، من هشت ساله هستم و سال‌ها این دو سن را از هم جدا می‌کند. آموخته ام که یهودی هستم، یک هیولا هستم و باید خودم را پنهان کنم. من همیشه می ترسم.»—فرانسین کریستف.

روایت فرانسین کریستف در سال 1939 آغاز می شود، زمانی که پدرش برای جنگ با ارتش فرانسه فراخوانده شد. یک سال بعد توسط آلمانی ها اسیر شد. او با شنیدن دستگیری یهودیان در فرانسه از اردوگاه زندانی خود، از همسر و دخترش التماس کرد که از پاریس به منطقه غیر اشغالی جنوب فرار کنند. آنها در جریان تلاش برای فرار دستگیر شدند و متعاقباً در اردوگاه های فرانسوی پواتیه، درانسی و بوون لا رولان بازداشت شدند. در سال 1944 آنها به برگن بلزن در آلمان تبعید شدند.

کریستف به طور خلاصه، در پاراگراف‌هایی به ظاهر بی‌طرف، محاکمه‌هایی را که او و مادرش انجام داده‌اند، بیان می‌کند. او که در زمان حال می نویسد، داستان خود را بدون شور، بدون قضاوت، بدون شکایت می گوید. با این حال، از این جملات بی تکلف و استاکاتو، چاهی از لطافت و گرمای انسانی موج می زند. ما از طریق تجربیات کودک زندگی می کنیم، گویی دست در دست او در اردوگاه های مرگ رفته ایم.

“I’m frightened, Mother. Last year, I was seven years old. This year, I’m eight and so many years separate these two ages. I have learned that I am Jewish, that I am a monster, and that I must hide myself. I’m frightened all the time.”—Francine Christophe.

Francine Christophe’s account begins in 1939, when her father was called up to fight with the French army. A year later he was taken prisoner by the Germans. Hearing of the Jewish arrests in France from his prison camp, he begged his wife and daughter to flee Paris for the unoccupied southern zone. They were arrested during the attempted escape and subsequently interned in the French camps of Poitiers, Drancy, and Beaune-la-Rolande. In 1944 they were deported to Bergen-Belsen in Germany.

In short, seemingly neutral paragraphs, Christophe relates the trials that she and her mother underwent. Writing in the present tense, she tells her story without passion, without judgment, without complaint. Yet from these unpretentious, staccato sentences surges a well of tenderness and human warmth. We live through the child’s experiences, as if we had gone hand-in-hand with her through the death camps.