Freud in Oz : at the intersections of psychoanalysis and children's literature

ادبیات کودکان دهه‌ها را بر روی کاناپه روانپزشک سپری کرده است و بسیاری از محققان و نویسندگان محبوب را به روانکاوی تسلیم کرده‌اند. فروید در اوز جدول را تغییر می دهد، و نشان می دهد که روانکاوان بدهی قابل توجهی و عمدتاً ناشناخته به کتاب هایی دارند که ظاهراً برای کودکان نوشته شده اند. در واقع، کنت بی. کید استدلال می کند، ادبیات کودکان و روانکاوی از زمانی که فروید اولین مطالعات موردی خود را منتشر کرد، بر یکدیگر تأثیر گذاشته و با یکدیگر تعامل داشته اند.

در فروید در اوز، کید نشان می دهد که چگونه روانکاوی تا حدی از طریق درگیری با ادبیات کودکان توسعه یافت، که از آن برای بیان و نمایش مضامین و روش های خود استفاده کرد، ابتدا به فولکلور و افسانه ها، سپس به مواد روانکاوی کودکان، و سپس به متون ادبی کودکان، به ویژه فانتزی های کلاسیک روی آورد. به عنوان پیتر پن و آلیس در سرزمین عجایب. او چگونگی کمک ادبیات کودکان و واکنش انتقادی به آن را به رواج نظریه روانکاوی کمک کرد. با افزایش پذیرش روانکاوی، دو ژانر جدید در ادبیات کودکان پدید آمد - که امروزه به عنوان کتاب مصور و رمان نوجوان شناخته می شود - که اغلب در اشکال و کارکردهای خود به عنوان روانشناختی مد می شدند.

فروید در اوز

من تاریخچه ای از نظریه های حاکم در مطالعه ادبیات کودکان و روانکاوی ارائه می دهم و بینش تازه ای را در مورد موضوعات مختلف ارائه می کنم، از جمله این دیدگاه که موریس سنداک و برونو بتلهایم را می توان به عنوان رقیب در نظر گرفت، که تغییر هیولا توسط سنداک به منتهی شد. امثال ماپت‌ها، و «پوهولوژی» نوعی نقد ادبی خاص خود است - وینی پو را به‌عنوان پوستر نظریه‌پردازان با خطوط راه راه بسیار متفاوت ارائه می‌کند.

Children’s literature has spent decades on the psychiatrist’s couch, submitting to psychoanalysis by scores of scholars and popular writers alike. Freud in Oz turns the tables, suggesting that psychoanalysts owe a significant and largely unacknowledged debt to books ostensibly written for children. In fact, Kenneth B. Kidd argues, children’s literature and psychoanalysis have influenced and interacted with each other since Freud published his first case studies.

In Freud in Oz, Kidd shows how psychoanalysis developed in part through its engagement with children’s literature, which it used to articulate and dramatize its themes and methods, turning first to folklore and fairy tales, then to materials from psychoanalysis of children, and thence to children’s literary texts, especially such classic fantasies as Peter Pan and Alice’s Adventures in Wonderland. He traces how children’s literature, and critical response to it, aided the popularization of psychoanalytic theory. With increasing acceptance of psychoanalysis came two new genres of children’s literature—known today as picture books and young adult novels—that were frequently fashioned as psychological in their forms and functions.

Freud in Oz offers a history of reigning theories in the study of children’s literature and psychoanalysis, providing fresh insights on a diversity of topics, including the view that Maurice Sendak and Bruno Bettelheim can be thought of as rivals, that Sendak’s makeover of monstrosity helped lead to the likes of the Muppets, and that “Poohology” is its own kind of literary criticism—serving up Winnie the Pooh as the poster bear for theorists of widely varying stripes.