Freud and Modern Society: An outline and analysis of Freud’s sociology

نوشته رونالد فلچر اختصاص دادن یک جلد به فروید در مجموعه‌ای درباره «ساخت جامعه‌شناسی» ممکن است برای برخی از خوانندگان بسیار عجیب به نظر برسد. آنها ممکن است استدلال کنند که فروید نه تنها (و به صراحت) یک روانشناس، بلکه (و به همان اندازه صریح) یک روانشناس بالینی بود که فوری ترین دغدغه اش تلاش برای درمان بیماری های روانی بیمارانش بود. علاوه بر این، او روان‌شناسی بود که اصرار داشت نظریه‌های خود را تا حد امکان به واقعیت‌های بیولوژیکی و فیزیولوژیکی مرتبط کند. همه اینها البته درست است. اما پذیرش این دیدگاه به‌عنوان دیدگاهی که فروید را به‌طور مشخص از جامعه‌شناسی جدا می‌کند، یک اشتباه اساسی است، و نشان می‌دهد که چگونه موضوعاتی که زمانی اساساً به هم مرتبط بودند، به‌واسطه رواج کنونی «تخصص‌سازی» مجبور به جدایی کاذب شده‌اند. و هنگامی که به درستی تصور می شود صحیح است، اما زمانی که چنین نیست از نظر فکری فاجعه آمیز است. شایان ذکر است که همه متفکران عمده ای که در ساخت جامعه شناسی مشارکت داشتند - از کنت و اسپنسر گرفته تا وارد، گیدینگ، تونیز، دورکیم، هابهاوس، وبر، زیمل، پارتو (این می تواند فهرست بسیار طولانی من باشد) - بودند. در واقع، در مورد روابط نزدیک بین زیست شناسی، روانشناسی و جامعه شناسی متقاعد شده است. این امر در مورد همه انسان شناسان بزرگ صادق است. حقیقت ساده این است که همه این مردان به طور انتقادی و خلاقانه در انقلابی که در رویکرد انسان به شناخت طبیعت و طبیعت و جایگاه خود در آن رخ می‌داد، شرکت می‌کردند.

by Ronald Fletcher To devote a volume to Freud in a series on 'The Making of Sociology' might seem, to some readers, very strange. Freud, they might argue, was not only (and very explicitly) a psychologist, but also (and equally explicitly) a clinical psychologist, whose most immediate preoccupation was that of trying to cure the mental illnesses of his patients. Furthermore, he was a psychologist who insisted on relating his theories as closely as possible to biological and physiological facts. All this, of course, is true. But to adopt this view as one which distinctly marks Freud off from sociology is a basic mistake, and one which shows how sadly subjects which were once seen as being essentially interrelated have been forced into false separation by the current vogue of'specialization'-necessary and correct when it is soundly conceived, but intellectually disastrous when it is not. It is worthwhile to recall that all the major thinkers who contributed to the making of sociology-from Comte and Spencer to Ward, Giddings, Tonnies, Durkheim, Hobhouse, Weber, Simmel, Pareto (this could be a very long list I)-were, in fact, convinced about the close relationships between biology, psychology and sociology. The same is true of all the major anthropologists. The simple truth is that all these men were critically and creatively participating in the revolution which was taking place in man's approach to his knowledge of nature, and of his own nature and place within it.