French troubadours: assimilating Occitan literature in northern France (1200-1400) [thesis]

دسته بندی: ادبیات
ویرایش:  
نویسندگان: Eliza Zingesser  
سری:  
ISBN (شابک) : 9781267784643, 1267784644 
ناشر: Princeton University 
سال نشر: 2012 
تعداد صفحات: 250 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 11 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 49,000

تروبادورهای فرانسوی استقبال از غزل اکسیتان را در فرانسه در قرن سیزدهم و چهاردهم، یعنی در دوره مربوط به جنگ صلیبی آلبیجنس (1209-1229) و پیامدهای آن، که شاهد الحاق اکثر اکسیتانیا به فرانسه بود، بررسی می کند. بررسی مجموعه عاشقانه‌های فرانسوی که از آهنگ اکسیتان (قسمت اول) و کتاب‌های ترانه فرانسوی که حاوی اشعار اکسیتان (قسمت دوم) نیز هستند، نقل قول می‌کنند، نشان می‌دهد که چگونه اشعار اکسیتان - از همان آغاز استقبال فرانسوی‌شان - به طرز ماهرانه‌ای در زبان فرانسوی گنجانده شده است. کانون از طریق تقلید، تلفیقی با متون فرانسوی، و انطباق با سیستم صوتی فرانسوی.

فصل 1، در مورد رومن د لا رز ژان رنارت، نشان می‌دهد که چگونه تروبادورها در مجموعه‌ای از اشعار فرانکوفون فرو می‌روند، که از آن لذت نمی‌بریم. در فرانسه اما توسط امپراتور روم مقدس. غزل های فرانسوی زبان و سایر اشکال فرهنگ فرانسوی به عنوان درجه صفر فرهنگ در امپراتوری آلمان معرفی می شوند، در حالی که زبان های آلمانی به عنوان زبان های خارجی تلقی می شوند. در فصل 2، من به روم د لا ویولت اثر Gerbert de Montreuil می پردازم، که مانند رز رنارت، اشعار تروبادوری را از نظر زبانی تخصیص می دهد، و - در یک نمونه - آنها را با امپراتوری مقدس روم نیز مرتبط می کند. اما در اینجا امپراتوری مقدس روم یک کادر خنثی نیست، بلکه یک فضای منفی است. فصل 3 که به Bestiaire d'amour اثر ریچارد دو فورنیوال اختصاص دارد، نشان می دهد که چگونه ریچارد زبان اول شخص و قافیه اشعار تروبادوری را که نقل می کند پنهان می کند.

در قسمت دوم، به مجموعه کتاب های ترانه فرانسوی می پردازم که غزلیات اکسیتان را منتقل می کنند. . مطالعه الگوهای تلفیقی نشان می‌دهد که به جای انتقال در بخش جداگانه‌ای از کتاب‌های ترانه، اشعار اکسیتان - که اغلب گالیزه‌شده‌اند - تقریباً همیشه با اشعار فرانسوی آمیخته می‌شوند. در نتیجه، خواننده قرون وسطایی که با تروبادورها فقط در انتقال فرانسوی مواجه می‌شود، شانس کمی برای تشخیص ویژگی فرهنگی آنها خواهد داشت. در فصل 5، من مجموعه \"شبه اکسیتان\" را بررسی می کنم که شامل قطعاتی است که حاوی رنگ آمیزی آوایی اکسیتان است اما احتمالاً توسط فرانکوفون ها ساخته شده است. من نشان می‌دهم که این قطعات عمدتاً در یک رجیستر پایین‌تر رخ می‌دهند. این گرایش به صورت تخیلی غزل اکسیتان را هم به عنوان «ابتدایی» و هم - با تعمیم - پیش از غزل فرانسوی قرار می دهد.

French Troubadours explores the reception of Occitan lyric in France in the thirteenth and fourteenth centuries, that is, in the period corresponding to the Albigensian Crusade (1209--1229) and its aftermath, which witnessed France's annexation of the majority of Occitania. Surveying the corpus of French romances that quote Occitan song (Part I) and French songbooks that also contain Occitan lyrics (Part II), it shows how Occitan poems--from the very beginning of their French reception--were subtly incorporated into the French canon by way of imitation, compilation with French texts, and adaptation to the French sound system.

Chapter 1, on Jean Renart's Roman de la rose, shows how the troubadours are collapsed into a set of francophone lyrics, which are enjoyed not in France but by the Holy Roman Emperor. French-language lyric, and other forms of French culture, are presented as the degre zero of culture in the German Empire, while Germanic languages are treated as foreign. In Chapter 2, I turn to Gerbert de Montreuil's Roman de la violette, which, like Renart's Rose, appropriates troubadour lyrics linguistically, and--in one instance--also associates them with the Holy Roman Empire. Here, however, the Holy Roman Empire is not a neutral cadre, but a negative space. Chapter 3, devoted to Richard de Fournival's Bestiaire d'amour, shows how Richard obscures the first-person language and rhyme of the troubadour poems he quotes.

In Part II, I turn to the set of French songbooks that transmit Occitan lyric. A study of compilation patterns reveals that, rather than being transmitted in a separate section of songbooks, Occitan poems--which are often Gallicized--are almost always interspersed with French lyrics. Consequently, a medieval reader who encountered the troubadours only in French transmission would have little chance of recognizing their cultural specificity. In Chapter 5, I explore the "pseudo-Occitan" corpus, which comprises pieces that contain Occitan phonological coloring but were probably composed by francophones. I show that these pieces occur primarily in a lower register. This trend fictionally repositions Occitan lyric as both "primitive" and--by extension--as anterior to French lyric.