دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب French Romantic Ballets: Jean-Madeleine Schneitzhoeffer, La Sylphide Adolphe-Charles Adam, Giselle and Le Corsaire
دانلود کتاب باله های رمانتیک فرانسوی: ژان مادلین اشنایتزوفر، لا سیلفید آدولف-چارلز آدام، ژیزل و لوکورسیر
مشخصات کتاب
French Romantic Ballets: Jean-Madeleine Schneitzhoeffer, La Sylphide Adolphe-Charles Adam, Giselle and Le Corsaire
ویرایش:
نویسندگان: Robert Ignatius Letellier. Robert Ignatius Letellier
سری:
ISBN (شابک) : 1443837970, 9781443837972
ناشر: Cambridge Scholars Publishing
سال نشر: 2012
تعداد صفحات: 275
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 26 مگابایت
قیمت کتاب (تومان) : 49,000
در صورت تبدیل فایل کتاب French Romantic Ballets: Jean-Madeleine Schneitzhoeffer, La Sylphide Adolphe-Charles Adam, Giselle and Le Corsaire به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب باله های رمانتیک فرانسوی: ژان مادلین اشنایتزوفر، لا سیلفید آدولف-چارلز آدام، ژیزل و لوکورسیر نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب باله های رمانتیک فرانسوی: ژان مادلین اشنایتزوفر، لا سیلفید آدولف-چارلز آدام، ژیزل و لوکورسیر
این مجموعه موسیقی از سه موسیقی مهم عصر طلایی باله در پاریس را از 1830-1870 ارائه می کند. باله رمانتیک توسط اپرای مایربیر، Robert le Diable (21 نوامبر 1831) با باله شبح‌آمیز راهبه‌ها، برخاسته از قبرها و رقصیدن در نور مهتاب، به رهبری ابیس طیفی آنها، نقشی که ماری تاگلیونی (1804-1804) خلق کرده بود، افتتاح شد. 1884) به رقص پدرش. La Sylphide (1832)، با الهام از این وضعیت، اولین باله تمام عیار رمانتیک بود. موسیقی زیبا و جوی آن توسط اولین ویولونیست اپرا، ژان اشنایتژوفر نوشته شده است. این داستان که توسط تنور بزرگ آدولف نوریت طراحی شده است، ارواح و موجودات عنصری را معرفی می کند که در دهه های بعد بر سناریوهای باله تسلط داشتند. آفرینش فیلیپو تاگلیونی، تحقق کامل ایده‌آل رمانتیک، به‌ویژه در شخصیت اصلی داستان، و تجسم کامل آن را در مفسر اصلی، ماری تاگلیونی، فراهم کرد، که به نظر می‌رسید شخصیت صحنه‌ای او برای قسمت سیلفید ساخته شده بود. باله منشأ فانتزی های عاشقانه تئاتری شد که حول عشق ناامیدکننده و کشنده بین یک انسان و یک موجود ماوراء طبیعی متمرکز بود. تا سال 1860 در پاریس اجرا می شد که نسخه اصلی اثر رها شد. تنها در اواخر قرن بیستم نسخه اصلی تاگلیونی در بازسازی تحت اللفظی پیر لاکوت در اپرای پاریس در 7 ژوئن 1972 احیا شد. ژیزل یک اثر اصلی در رپرتوار باله در سراسر جهان است. به عنوان شاهکار مطلق تئاتر رقص رمانتیک، ترکیبی شگفت انگیز از سبک، تکنیک و احساس دراماتیک و با امتیازی استثنایی در نظر گرفته می شود. این باله در سال 1841 با همکاری برخی از استعدادهای اصلی در ادبیات، رقص و موسیقی در پاریس آن زمان ابداع شد. نویسنده، منتقد و شاعر تئوفیل گوتیه که تحت تأثیر هنر بالرین کارلوتا گریسی (1819-1899) قرار گرفته بود، در حین خواندن ترجمه کتاب هاینریش هاینه در مورد افسانه و فولکلور آلمانی، متوجه شد که موضوعی که احساس می کرد بهترین موضوع برای او خواهد بود. آلمانی. در اینجا او افسانه ویلیس را یافت - دوشیزگانی که قبل از روز عروسی می میرند و شب ها با لباس عروس از قبر بیرون می آیند تا تا سحر برقصند. اگر کسی در جنگل گرفتار شود در حالی که ویلیس در مورد مراسم خود است، محکوم به رقصیدن و رقصیدن است تا زمانی که از خستگی جان خود را از دست بدهد. طراحی رقص توسط ژان کورالی و ژول پرو ساخته شده است. کنش اول در سطحی واقع گرایانه است، با تداعی روستایی بودن قرون وسطایی و دسیسه های عاطفی-احساسی، در حالی که کنش دوم ماوراء طبیعی، دنیایی اثیری از نمادگرایی جادویی را تداعی می کند. هم مردم و هم منتقدان از این اثر به عنوان یک پیروزی استقبال کردند. موسیقی به دلیل ظرافت، طراوت و وضوح ملودی ها، شادابی و تازگی ترکیبات هارمونیک، و نشاطی که بافت موسیقی را از ابتدا تا انتها فرا می گیرد، مورد ستایش قرار گرفت. باله سال‌هاست که در یک سنت کمابیش ناگسستنی آمده است. پروت در تولیداتی که در لندن (1842) و سنت پترزبورگ (1856) نظارت می کرد، بر تأثیر خلاقانه خاص خود تأکید کرد. او در روسیه با ماریوس پتیپا که در سال 1884 بازسازی خود را از باله انجام داد، همکاری کرد. این نسخه الگویی برای تمام احیاگرهای بعدی در روسیه، و همچنین برای تولید میخائیل فوکین برای باله روسیه در پاریس (1910) شد. شعر روایی معروف بایرون، The Corsaire، الهام‌بخش چندین باله بود که مهم‌ترین آنها را ژوزف مازیلیر (1856) ثابت کرد. سناریوی ژول هانری ورنوی دو سن ژرژ کیفیت برتری داشت. مازیلیه بین سال‌های 1853 و 1859، یعنی سال‌هایی که بیشترین خلاقیت او را داشت، در اپرای پاریس استاد باله بود. بخش‌های انفرادی با بیانی شدید دراماتیک آمیخته شده بودند، میزانسن بسیار زیبایی وجود داشت. اما موفقیت بزرگ تی
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
This collection presents music from three of the most important scores of the Golden Age of ballet in Paris from 1830-1870. The Romantic ballet had been inaugurated by Meyerbeer's opera Robert le Diable (21 November 1831) with its ghostly Ballet of the Nuns, risen from their graves and dancing in the moonlight, led by their spectral Abbess, a role created by Marie Taglioni (1804-1884) to her father's choreography. La Sylphide (1832), inspired by this situation, was the first fully fledged Romantic ballet. Its elegant and atmospheric score was written by the first violinist at the Opera, Jean Schneitzhoeffer. The story, devised by the great tenor Adolphe Nourrit, introduces spirits and elemental beings, which dominated ballet scenarios for the following decades. Filippo Taglioni's creation provided the fullest realization of the Romantic ideal, especially in the leading character of the story, and its perfect incarnation in the original interpreter, Marie Taglioni, whose stage personality seemed to be made for the part of the Sylphide. The ballet became the source of theatrically romantic fantasies centred around the hopeless and fatal love between a human being and a supernatural creature. It was performed in Paris until 1860, when the original version of the work was abandoned. Only in the late 20th century was Taglioni's original version revived in a literal reconstruction by Pierre Lacotte at the Paris Opera on 7 June 1972. Giselle is a central work in the ballet repertory all over the world. It is regarded as the absolute masterpiece of Romantic dance theatre, a wonderful synthesis of style, technique, and dramatic feeling, and with an exceptional score. The ballet was devised in 1841 from the collaboration of some of the major talents in literature, choreography and music in the Paris of the time. The author, critic and poet Theophile Gautier, overwhelmed by the art of the ballerina Carlotta Grisi (1819-1899), discovered what he felt would be the perfect theme for her while reading a translation of Heinrich Heine's book on German legend and folklore, D'Allemagne. Here he found the legend of the wilis - maidens who die before their wedding day and who come out of the their graves at night in bridal dress to dance until dawn. Should any man be caught in the wood while the wilis are about their rituals, he is doomed to dance on and on until he drops dead from exhaustion. The choreography was created by Jean Coralli and Jules Perrot. The first act is on a realistic level, with an evocation of a medieval rusticity and emotional-sentimental intrigue, while the second act conjures up the supernatural, an ethereal world of magic symbolism. Both public and the critics greeted the work as a triumph. The score was praised for its elegance, the freshness and clarity of the melodies, the vigour and novelty of the harmonic combinations, and the vivacity that pervades the musical texture from start to finish. The ballet has come down the years in a more-or-less unbroken tradition. Perrot emphasized his own special creative imprint in the productions he supervised in London (1842) and St Petersburg (1856). In Russia he collaborated with Marius Petipa who made his own reconstruction of the ballet in 1884. This version became the model for all later revivals in Russia, as well as for Mikhail Fokine's production for the Ballet Russes in Paris (1910). Byron's famous narrative poem The Corsaire inspired several ballets, with Joseph Mazilier's proving the most important (1856). Jules-Henri Vernoy de Saint-Georges's scenario was of a superior quality. Mazilier was maitre de ballet at the Paris Opera between 1853 and 1859, the years of his fullest creativity. The solo parts were infused with an intense dramatic expressiveness, there was a splendid mise-en-scene. But the great success of t
