Free Jazz/Black Power

در سال 1971، فیلیپ کارلز و ژان لوئیس کومولی، منتقدان جاز فرانسوی، جاز آزاد/قدرت سیاه را با هم نوشتند، رساله ای در مورد مفاهیم نژادی و سیاسی نقد جاز و جاز. این شاهدی است بر رویارویی طولانی مدت نادیده گرفته شده موسیقی افریقایی آمریکایی رادیکال و انتقادات چپ فرانسوی. کارلز و کومولی با افشای پیوندهای این صدای جدید با فرهنگ، تاریخ آفریقایی آمریکایی و مبارزه سیاسی که در اوایل دهه 1970 در جریان بود، از ژانری دفاع کردند که توسط منتقدان جاز در هر دو سوی اقیانوس اطلس مورد انتقاد قرار گرفته بود. این دو تاریخچه سیاسی و فرهنگی حضور سیاهپوستان در ایالات متحده را ارائه کردند تا نقش مشکوکی که نقد جاز در سرکوب نژادی بازی می‌کند روشن شود.

این تحلیل از نقد جاز و تولید آن کاملاً خودآگاه است. منتقدان را نقد می‌کند و در زمان و مکانی که عملاً این عمل ناشناخته بود، یک اثر مطالعات فرهنگی می‌سازد. نویسندگان به نتایج رادیکالی رسیدند - جاز آزاد واکنشی انقلابی علیه سلطه سفیدپوستان بود، همتای موسیقایی جنبش قدرت سیاه بود و موسیقی ای بود که تعهد سیاسی مشابهی را می طلبید. اغراق کردن تأثیر این کتاب دشوار است، زیرا باعث شد خوانندگان در واکنش خود به موسیقی آفریقایی آمریکایی تجدید نظر کنند. در برخی موارد این شیوه تفکر نوازندگان و نواختن جاز را تغییر داد. جاز آزاد / قدرت سیاه برای مطالعه رابطه موسیقی آزاد آمریکایی با مخاطبان، منتقدان و هنرمندان اروپایی ضروری است. این نقد به یاد ماندنی روح زمان خود را جلب کرد و همچنین آن را دوباره تنظیم کرد.

In 1971, French jazz critics Philippe Carles and Jean-Louis Comolli co-wrote Free Jazz/Black Power, a treatise on the racial and political implications of jazz and jazz criticism. It remains a testimony to the long ignored encounter of radical African American music and French left-wing criticism. Carles and Comolli set out to defend a genre vilified by jazz critics on both sides of the Atlantic by exposing the new sound’s ties to African American culture, history, and the political struggle that was raging in the early 1970s. The two offered a political and cultural history of black presence in the United States to shed more light on the dubious role played by jazz criticism in racial oppression.

This analysis of jazz criticism and its production is astutely self-aware. It critiques the critics, building a work of cultural studies in a time and place where the practice was virtually unknown. The authors reached radical conclusions―free jazz was a revolutionary reaction against white domination, was the musical counterpart to the Black Power movement, and was a music that demanded a similar political commitment. The impact of this book is difficult to overstate, as it made readers reconsider their response to African American music. In some cases it changed the way musicians thought about and played jazz. Free Jazz / Black Power remains indispensable to the study of the relation of American free jazz to European audiences, critics, and artists. This monumental critique caught the spirit of its time and also realigned that zeitgeist.