Franklin Booth’s Art and Life: The Colors of Black Lines

فرانکلین بوث هنرمند پیچیده ای بود که ما را در سطوح مختلف جذب می کند.
اولین تکنیک فوق العاده او بود. او مهارت حکاکی‌های چوب و هنرمندان خط پیشین خود را با آرایه‌های متعدد قلم‌زنی، به کارگیری انواع وزنه‌ها و فواصل خطوط با کنترل فوق‌العاده ماهرانه‌ای که لقب «نقاش با خودکار» را برای او به ارمغان آورد، مطابقت داد.

اما مهمترین آن فلسفه زیبایی شناسی بود که او را راهنمایی کرد. در زمان بوث، استاندارد هنر بر اساس تعریف کلاسیک آن به عنوان «جستجوی زیبایی» بود. او این جستجو را در تمام تصاویر خود مثال زد و آن را حتی در موضوعات درگیری یا تراژدی، در صورت لزوم، برای یک موضوع سرمقاله مصور یافت. تلاش بوث برای زیبایی نیز او را به آهنگ‌های تخیلی و فزاینده‌ای سوق داد که عموم و بیش از همه هنرمندان دیگرش را مجذوب خود کرد. و هنوز هم دیدگاه شاعرانه و طراحی بی عیب و نقص او را تحسین می کنیم.

Franklin Booth was a complex artist who appeals to us on several levels.
First was his extraordinary technique. He matched the skill of his predecessor wood engravers and line artists with a multiple array of pen strokes, employing a variety of line weights and spacing with an extraordinarily dexterous control which earned him the title of “Painter with a Pen.”

But most important was the aesthetic philosophy that guided him. In Booth’s day the standard of art was based on its classical definition as “a search for beauty.” He exemplified this search in all his pictures and found it even in subjects of conflict or tragedy, when required, for an illustrated editorial theme. Booth’s quest for beauty also led him to soaring, imaginative compositions that intrigued the public and most of all his fellow artists.
Despite the present fractured and vague definitions of “art,” Booth’s standards of subject, composition and craft are still valid and still command our admiration of his poetic point of view and impeccable draftsmanship.