Frankenstein und Belle de Jour: 30 Filmcharaktere und ihre psychischen Störungen

افرادی که از نظر روانی بیش از حد سالم هستند، گاهی اوقات در اصطلاح عامیانه روان درمانگر به عنوان «نورپات» شناخته می شوند: «عادی» همیشه کمی کسل کننده است. انحراف از هنجار، عجیب و غریب، رنگارنگ، شگفت‌انگیز، باشکوه و تراژیک چیزی است که زندگی روزمره را چاشنی می‌کند. با تمام احترامی که برای درد و رنج آسیب دیدگان قائل هستم، می توان گفت که اغلب این افراد سخت، دچار استرس روانی یا بیمار هستند که بیش از همه ما را با شدت شور و ناامیدی مجذوب خود می کنند که رنجشان بر آنها تحمیل می شود. بنابراین جای تعجب نیست که بین بابلزبرگ و هالیوود، قهرمانان سینمای بزرگ همیشه مجبور بوده اند با درگیری های عاطفی و بین فردی دست و پنجه نرم کنند، و اغلب از مرزهای آسیب شناسی روانی عبور می کنند، بسیاری از فیلم های آنها تیم های مشاوره ای متشکل از روانپزشکان و روانشناسان را به کار می گیرند تا "-- قهرمانان و قهرمانان پریشان تا حد ممکن واقع بینانه به نظر می رسند. برعکس، نزدیکی سنتی بین رشته‌های بهداشت روان و سینما تعجب‌آور نیست، زیرا ما پزشکان و روان‌درمانگران افرادی را روی پرده می‌بینیم که شبیه بیماران ما هستند و بنابراین معتقدیم که آنها را به‌خوبی درک می‌کنیم. به همین دلیل است که فیلم‌های داستانی بیش از پیش برای تحلیل فرآیندها و اختلالات روانی و ارائه آن‌ها به مردم متخصص استفاده می‌شوند.

Der psychisch allzu gesunde Mensch wird im Psychotherapeutenslang gelegentlich als »Nor- path« bezeichnet: Das »Normale« ist immer auch ein bisschen langweilig. Die Abweichung von der Norm, das Exzentrische, das Bunte, das Überraschende, das Großartige und das Tragische sind es, die dem alltäglichen Leben die Würze geben. Mit allem Respekt vor dem Leiden der Betroffenen kann man sagen, dass es nicht selten die schwierigen, psychisch belasteten oder kranken Menschen sind, die uns am meisten faszinieren mit der Intensität von Leidenschaft und Verzweiflung, die ihnen ihr Leiden aufzwingt. Kein Wunder also, dass zwischen Babelsberg und Hollywood die großen Leinwandhelden von je her mit seelischen und zwischenmenschlichen Konflikten zu kämpfen haben, wobei sie oft genug die Grenze zur Psychopathologie überschr- ten. Dies ist natürlich längst auch den Studiobossen klar, weshalb sie seit Jahrzehnten für viele ihrer Filme ganze Beratungsstäbe von Psychiatern und Psychologen anstellen, um ihre »- störten« Helden und Heldinnen möglichst realistisch erscheinen zu lassen. Umgekehrt ist die traditionelle Nähe zwischen den Disziplinen der Seelenheilkunde und dem Kino wenig überraschend, finden wir ärztlich und psychotherapeutisch Tätigen doch auf der Leinwand Menschen, die unseren Patienten ähnlich sind, und die wir daher glauben, besonders gut zu verstehen. Daher werden Spielfilme mehr und mehr dazu genutzt, psychische Prozesse und Störungen zu analysieren und der Fachöffentlichkeit darzustellen.