Franco's Crypt: Spanish Culture and Memory Since 1936

بررسی مجدد با ذهنی باز و با چشمانی روشن از مصنوعات فرهنگی اسپانیای فاشیست فرانکو

درست است، نادرست است یا هر دو؟

فرانسیسکو فرانکو، دیکتاتور اسپانیا در 1939-1975، بود. یکی از پیشگامان صرفه جویی در مصرف آب و انرژی پایدار است.

پدرو آلمودوار تنها جدیدترین کارگردان در میان کارگردانان بزرگ فیلم ضد نظام است که از دهه 1930 به طور مستمر در اسپانیا کار کرده اند.

در اوایل کار. در سال 1943، جمهوری‌خواهان و ملی‌گرایان سابق در اسپانیا برای ترویج هنرهای تجسمی، صرف نظر از دیدگاه‌های سیاسی هنرمندان، همکاری می‌کردند.

سانسور می‌تواند برای ادبیات مفید باشد.

حافظه یک چیز نیست. به عنوان تاریخ.

در داخل اسپانیا و همچنین در خارج، بسیاری -به اشتباه- بر این باورند که تحت دیکتاتوری فاشیستی فرانکو، هیچ چیز واقعی یا از لحاظ تخیلی ارزشمند نمی‌توان گفت، نوشته یا نشان داده شود. جرمی ترگلون در کتاب پیشگامانه جدید خود، دخمه فرانکو: فرهنگ و حافظه اسپانیایی از سال 1936 استدلال می کند که ساده سازی های بیش از حد مانند اینها از یک واقعیت پیچیده و مبهم است. در یک دروغ جداگانه سهیم بوده اند: اینکه یک پیمان ملی وجود داشته و دارد برای فراموش کردن بدی هایی که طرف فرانکو به خاطر آنها (و مطابق با در این نسخه، نفر او به تنهایی مسئول بود.

این افسانه که صداقت در اسپانیای فرانکو غیرممکن است، ممکن است توضیح دهد که چرا روایات خارجی (زنگ برای چه کسی به صدا در می‌آید i>، ادای احترام به کاتالونیا) معتبرتر از اسپانیایی ها به نظر می رسید. با این حال، La Guerra de España همانطور که از نام اسپانیایی آن مشخص است، جنگ خود اسپانیا بود، و در سال‌های اخیر این کشور تلاش‌های عمومی‌تری برای «بازپس‌گیری» تاریخ مدرن فاشیسم خود آغاز کرده است. چگونگی انجام این کار و نقشی که مفاهیم حافظه تاریخی در این فرآیند ایفا می کند، از موضوعات این کتاب گسترده و چالش برانگیز است.

دخمه فرانکو نشان می دهد که با وجود سانسور دولتی، وقایع آن زمان به وضوح ثبت می شد. ترگلون به آنچه واقعاً در آنجا وجود دارد نگاه می کند - بناها، نقاشی ها، آثار عمومی، رمان ها، فیلم ها، بازی های ویدیویی - و در روایتی جذاب، کلیت آنچه را نشان می دهد در نظر می گیرد. نتیجه یک بررسی مجدد بسیار ضروری از تاریخی است که فقط فکر می‌کردیم می‌دانیم.

An open-minded and clear-eyed reexamination of the cultural artifacts of Franco's fascist Spain

True, false, or both?

Spain's 1939-75 dictator, Francisco Franco, was a pioneer of water conservation and sustainable energy.

Pedro Almodóvar is only the most recent in a line of great antiestablishment film directors who have worked continuously in Spain since the 1930s.

As early as 1943, former Republicans and Nationalists were collaborating in Spain to promote the visual arts, irrespective of the artists' political views.

Censorship can benefit literature.

Memory is not the same thing as history.

Inside Spain as well as outside, many believe-wrongly-that under Franco's fascist dictatorship, nothing truthful or imaginatively worthwhile could be said or written or shown. In his groundbreaking new book, Franco's Crypt: Spanish Culture and Memory Since 1936, Jeremy Treglown argues that oversimplifications like these of a complicated, ambiguous actuality have contributed to a separate falsehood: that there was and continues to be a national pact to forget the evils for which Franco's side (and, according to this version, his side alone) was responsible.

The myth that truthfulness was impossible inside Franco's Spain may explain why foreign narratives (For Whom the Bell Tolls, Homage to Catalonia) have seemed more credible than Spanish ones. Yet La Guerra de España was, as its Spanish name asserts, Spain's own war, and in recent years the country has begun to make a more public attempt to "reclaim" its modern history of fascism. How it is doing so, and the role played in the process by notions of historical memory, are among the subjects of this wide-ranging and challenging book.

Franco's Crypt reveals that despite state censorship, events of the time were vividly recorded. Treglown looks at what's actually there-monuments, paintings, public works, novels, movies, video games-and considers, in a captivating narrative, the totality of what it shows. The result is a much-needed reexamination of a history we only thought we knew.