Francis Ford Coppola

فرانسیس فورد کاپولا که به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین و مبتکرترین کارگردانان آمریکایی تحسین می‌شود، همچنین به‌عنوان نویسنده‌ای بدجنس در جنگ با ساختار قدرت هالیوود و منتقد سرسخت شرکت‌های فراصنعتی آمریکا که منعکس‌کننده آن است، شناخته می‌شود.
 
با این حال. جف من استدلال می‌کند که کاپولا نمونه‌ای از نسل جدید افراد خلاق شرکتی است و آثار کارگردان را برای بازنگری شرکت در دگرگونی هالیوود حیاتی می‌بیند.
 
با خواندن نظریه مولف به‌عنوان نظریه جدید کسب‌وکار آمریکایی، من نشان می‌دهد که چگونه چشم انداز کاپولا از نوع جدیدی از شرکت، کارگر را به هنرمندی رهایی یافته و مورد استفاده تبدیل کرده است، اما همچنین خلاقیت فردی را در سطحی بی‌سابقه در تاریخ شرکت تولید کرده است. کاپولا در مورد نقش‌های متناقض تاجر زیرک و هنرمند خلاق با تشخیص اینکه این دو نقش در یک اقتصاد فراصنعتی ادغام شده‌اند، مذاکره کرد.
 
تحلیل فیلم‌هایی مانند پدرخوانده (1970) و نادیده گرفته شده تاکر: مرد و رویای او (1988) از طریق استفاده کاپولا از اپرا، من نشان می دهد که چگونه کاپولا در حین ساختن فیلم هایی که ایده یک شرکت را به عنوان خانواده منعکس می کند، زیبایی شناسی موسیقی مشخصی را توسعه داد - و چگونه استودیوی او American Zoetrope به وجود آمد. برای نشان دادن یک برند جدید از اتوریتیسم و ​​مدلی برای هالیوود پسا فوردیست.

Acclaimed as one of the most influential and innovative American directors, Francis Ford Coppola is also lionized as a maverick auteur at war with Hollywood's power structure and an ardent critic of the postindustrial corporate America it reflects.
 
However, Jeff Menne argues that Coppola exemplifies the new breed of creative corporate person and sees the director's oeuvre as vital for reimagining the corporation in the transformation of Hollywood.
 
Reading auteur theory as the new American business theory, Menne reveals how Coppola's vision of a new kind of company has transformed the worker into a liberated and well-utilized artist, but has also commodified individual creativity at a level unprecedented in corporate history. Coppola negotiated the contradictory roles of shrewd businessman and creative artist by recognizing the two roles are fused in a postindustrial economy.
 
Analyzing films like The Godfather (1970) and the overlooked Tucker: The Man and His Dream (1988) through Coppola's use of opera, Menne illustrates how Coppola developed a defining musical aesthetic while making films that reflected the idea of a corporation as family--and how his studio American Zoetrope came to represent a new brand of auteurism and the model for post-Fordist Hollywood.