Fractures of the Acetabulum

بنا به درخواست ناشران ما، کار تهیه این نسخه دوم را پذیرفتم. به چند دلیل احساس کردم که این امر ضروری است: فناوری‌های جدید تصویربرداری مانند اسکن سی‌تی و بازسازی‌های سه بعدی اکنون به‌طور معمول استفاده می‌شوند، نشانه‌های استفاده از رویکردهای بهبودیافته واضح‌تر هستند، و بازسازی توسط دستگاه‌های ثابت داخلی جدید تسهیل می‌شود. مهمتر از همه، فکر می‌کردم زمان آن رسیده است که نتایج درازمدت 940 شکستگی استابولوم را گزارش کنم که 90070 مورد از آن‌ها با جراحی درمان شدند - یک سری منحصر به فرد. علیرغم تجربه به دست آمده از سه بررسی قبلی پرونده ها (1966، 1971 و 1978)، من نتوانستم مدت زمانی را که این تجدید نظر نیاز دارد، پیش بینی کنم. در واقع، پیگیری تعداد بیشتری از موارد بیش از 3 سال طول کشید و 159 بیمار (از 800 بیمار، یعنی 22. 7٪) در نظر گرفته نشدند زیرا از آخرین بررسی خود نقل مکان کرده بودند و به سادگی نمی توانستند پیدا شوند. در زمانی که ارزیابی هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی مد است، عجیب است که ببینیم چگونه مدیران دولتی که مشتاق ارزیابی هزینه‌های فوری عملیات ما هستند، به کیفیت نتایج بلندمدت خود اهمیت نمی‌دهند. که به نظر ما بهترین مبنای برای انتخاب درمان اولیه است.

At the request of our publishers, I accepted the task of preparing this second edition. I felt this was necessary for several reasons: new imaging technologies such as CT scanning and 3-D reconstructions are now used routinely, the in­ dications for employing improved approaches are clearer, and reconstructions are facilitated by new internal fixation devices. Above all, I thought it was time to report the long-term results of the 940 acetabular fractures, 90070 of which were treated surgically - a unique series. In spite of the experience acquired from the three previous reviews of cases (1966, 1971, and 1978), I failed to foresee the amount of time this revision would need. In fact, it took more than 3 years to follow up the larger number of cases, and 159 patients (out of 800, i. e. 22. 7%) were not included as they had moved since their last review and simply could not be located. At a time when it is in fashion to evaluate the cost of health care, it is strange to see how public administrators, so keen on evaluating the immediate cost of our opera­ tions, do not care about the quality of their long-term results, which appears to us, however, to be the best basis for the choice of the initial treatment.