Founding Community: A Phenomenological-Ethical Inquiry

پدیدارشناسی، در مواجهه سنتی خود با اخلاق، معمولاً هدفی را بیشتر توصیفی به جای تجویزی هدف قرار داده است. با این حال، جهت این پروژه، هم پدیدارشناختی و هم تجویزی است، زیرا من تلاش می‌کنم پایه‌ای پدیدارشناختی برای نظریه اخلاقی جمعی ارائه دهم. من، به پیروی از هوسرل، استدلال می‌کنم که ایگو و دیگری از لحاظ معنا با هم پدید می‌آیند و بنابراین ما به شیوه‌ای اساسی به جامعه متعهد هستیم. من همیشه و اساساً به عنوان عضوی از یک جامعه - به عنوان یک خود در میان دیگران - تشکیل شده‌ام و با توجه به این موضوع، پیامدهای اخلاقی خاصی وجود دارد. یعنی خیر مشترکی وجود دارد که خیر من فقط چشم اندازی از آن است. در واقع، این دیدگاهی است به خیری که کل جهان زنده و نه فقط بشریت را در بر می گیرد. در نتیجه، ما اساساً در یک جامعه عمیق و یک اخلاق اجتماعی عمیق قرار داریم.

Phenomenology, in its traditional encounters with ethics, has commonly aimed at a more descriptive rather than prescriptive goal. The direction of this project, however, is both phenomenological and prescriptive as I attempt to provide a phenomenological foundation for communitarian ethical theory. I argue, following Husserl, that the Ego and the Other arise together in sense and thus we are committed to community in a foundational way. I am always and fundamentally constituted as a member of a community - as a Self among Others - and, given this, there are certain ethical implications. Namely, there is a communal Good of which my good is but a perspective; indeed, it is a perspective on a Good which encompasses the whole of the living world and not just humanity. Consequently, we are foundationally imbedded in a deep community and a deep communitarian ethic.