Foucault as Educator

این کتاب فوکو را به سه طریق به عنوان مربی در نظر می گیرد. اول، با توجه به آنچه کار او در مورد آموزش به عنوان یک عمل اجتماعی و سیاسی می گوید. یعنی آموزش به عنوان شکلی از آنچه که آلن (2014) آن را خشونت خوش خیم می نامد - که از طریق فن آوری های انضباطی روزمره و معمولی و دانش تخصصی عمل می کند که با هم یک «ماشین آموزشی» را می سازند. دوم، از طریق کاوش در «روش» او به عنوان شکلی از نقد. یعنی راهی برای نشان دادن اینکه چیزها «به اندازه همه چیز ضروری نیستند»، راهی برای پرداختن به آنچه غیرقابل تحمل است. این نشان می دهد که نقد نوعی آموزش است. سوم، از طریق بحث در مورد برخی از کارهای بعدی فوکو در مورد ذهنیت و به ویژه در مورد "مراقبت از خود" یا آنچه ما می توانیم "آموزش خود" نامیده شود. هر فصل نمونه‌های مرتبطی را از محیط‌های آموزشی معرفی و بحث می‌کند تا تحلیل‌های فوکو را نشان دهد و اجرا کند.

This book considers Foucault as educator in three main ways. First, through some consideration of what his work says about education as a social and political practice. That is, education as a form of what Allen (2014) calls benign violence – which operates through mundane, quotidian disciplinary technologies and expert knowledges which together construct a ‘pedagogical machine’. Second, through an exploration of his ‘method’ as a form of critique. That is, as a way of showing that things are ‘not as necessary as all that’, a way of addressing what is intolerable. This suggests that critique is education of a kind. Third, through a discussion of some of Foucault's later work on subjectivity and in particular on ‘the care of the self’ or what we might call ‘a pedagogy of the self’. Each chapter introduces and discusses some relevant examples from educational settings to illustrate and enact Foucault’s analytics.