Formal Thought and the Sciences of Man

نظامی که در نظریه زبان‌شناختی سوسور منعکس شده و در پیشرفت بزرگی که نظریه زبان‌شناختی در این قرن به دست آورده است بسیار تأثیرگذار است. در واقع، گرنجر نظریه زبان‌شناختی را بیانگر الگویی برای نظریه‌پردازی علمی می‌داند که پژوهش در سایر علوم اجتماعی باید آن را اتخاذ کند. اما «ساختارگرایی» به عنوان روشی در علم، از نظر گرنجر، با سوسور و زبان شناسان آغاز نمی شود. چیزی کمتر از راهبرد همه علوم اعم از طبیعی و اجتماعی از بدو پیدایش آنها نیست. اکنون، «ساختارگرایی» در روش شناسی انگلیسی زبان، واژه ای «معمولی» است که کمتر از فلسفه فرانکوفون نیست. اما به کارگیری این اصطلاح توسط گرنجر نباید با این روند، و نه با افراط و تفریط های مد روز که این عبارت برای آنها یک کلمه دیده بان بوده است، ادغام شود (او به صراحت خود را از این جنبش در مقدمه ویرایش دوم جدا می کند). ماهیت دقیق آنچه که گرنجر روش‌های «ساختارگرایانه» می‌نامد، موضوع بخش بزرگی از این اثر است، و من در این مقدمه بیشتر به آن نمی‌پردازم. کافی است بگوییم که تقاضای گرنجر برای توصیف ساختارگرایانه چیزی کمتر از این شناخت نیست که پی‌گیری موفقیت‌آمیز علم مستلزم آن است که اصطلاحات و محمولات آن چیزی را که می‌توانیم «انواع طبیعی» بنامیم انتخاب کنند. یعنی کلاس هایی از اقلام را توصیف کنید که دارای روابط یکنواختی با یکدیگر هستند. علمی که عبارات توصیفی آن این شرط را ندارد هرگز قانونی ایجاد نخواهد کرد که منعکس کننده چنین پیوندهای اسمی باشد.

system reflected in Saussure's linguistic theory, and so influential in the great progress linguistic theory has made in this century. Indeed, Granger sees linguistic theory as expressing a paradigm for scientific theorizing, which research in other social sciences should adopt. But 'structuralism' as a method in science does not, in Granger's view, begin with Saussure and the linguists. It is nothing less than the strategy of all the sciences, both natural and social, since their beginnings. Now, 'structuralism' is a 'trendy' term no less in Anglophone methodology than in Francophone philosophy. But Granger's employment of the term is not to be assimilated to this trend, nor to the fashionable excesses for which this expression has been a watch­ word (he explicitly separates himself from this movement in the preface to the second edition). The exact nature of what Granger calls 'structuralist' methods is the subject of a large part of this work, and I will not dwell on it much further in this introduction. Suffice it to say that Granger's demand for structuralist description is nothing less than the recognition that the successful pursuit of science requires that its terms and predicates pick out what we may call 'natural kinds'; that is, describe classes of items that bear uniform nomolog­ ical relations to one another. A science whose descriptive terms do not meet this condition will never produce any laws that reflect such nomological connections.