Form and Modernity in Women’s Poetry, 1895–1922: A Line of Her Own (Among the Victorians and Modernists)

در حالی که روایت تأثیرگذار دبلیو بی. ییتس از «نسل تراژیک» ادعا می کند که اکثر شاعران فین دی سیکل اندکی پس از سال 1900 مرده اند، یا دست کم نوشتن را متوقف کرده اند، این کتاب با توجه به قرن بیستم این روایت را منفجر می کند. شعری که توسط شاعران زن آلیس ماینل، مایکل فیلد (کاترین بردلی و ادیت کوپر)، دالی رادفورد و کاترین تینان تولید شده است. در حالی که این شاعران عمدتاً با اواخر قرن نوزدهم مرتبط بودند، در قرن بیستم فعال بودند، اما نوشته های بعدی آنها در مطالعات تحت سلطه مدرنیست ها نادیده گرفته شد، تا حدی به دلیل تبعیت این شعر از فرم سنتی. این کتاب نشان می‌دهد که این شاعران، به دور از بی‌ربط بودن به مدرنیته، از این اشکال تثبیت شده برای پرداختن به دغدغه‌های معاصر، از جمله حق رای، تمایلات جنسی، مادری و جنگ جهانی اول استفاده کردند. فصل‌ها بر دستکاری‌های ماینل از متر برای تأمل در زمانمندی و سنت ادبی تمرکز دارند. استفاده مایکل فیلد از شعر خالی برای به تصویر کشیدن زن مدرن متضاد؛ اقتباس رادفورد از شعر زیبای ترانه مانند برای مقابله با تجربه شهر، جنایات شهری و حق رای؛ و استفاده Tynan از تصنیف برای آرام کردن مادران داغدیده در طول جنگ جهانی اول. این کتاب در نهایت نشان می‌دهد که فرم‌های سنتی نقشی حیاتی در شکل‌دهی واکنش‌های شاعران زن بالغ به مدرنیته داشتند، و بحث‌هایی را درباره فرم، سنت و جنسیت در شعر قرن بیستم روشن کردند.

While W. B. Yeats’s influential account of the ‘Tragic Generation’ claims that most fin-de-siècle poets died, or at least stopped writing, shortly after 1900, this book explodes this narrative by attending to the twentieth-century poetry produced by women poets Alice Meynell, Michael Field (Katharine Bradley and Edith Cooper), Dollie Radford, and Katharine Tynan. While primarily associated with the late nineteenth century, these poets were active in the twentieth century, but their later writing is overlooked in modernist-dominated studies, partly due to this poetry’s adherence to traditional form. This book reveals that these poets, far from being irrelevant to modernity, used these established forms to address contemporary concerns, including suffrage, sexuality, motherhood, and the First World War. The chapters focus on Meynell’s manipulations of metre to contemplate temporality and literary tradition; Michael Field’s use of blank verse to portray the conflicted modern woman; Radford’s adaptation of the aesthetic song-like lyric to tackle the experience of the city, urban crime, and suffrage; and Tynan’s employment of the ballad to soothe bereaved mothers during the First World War. This book ultimately shows that traditional forms played a vital role in shaping mature women poets’ responses to modernity, illuminating debates about form, tradition, and gender in twentieth-century poetry.