Forget English!: Orientalisms and World Literatures

ایده ادبیات جهانی اخیراً به عنوان رشته‌ای که نوید می‌دهد مطالعه انسان‌گرایانه را فراتر از نظریه پسااستعماری و پارادایم‌های قدیمی سنت‌های ادبی «ملی» سوق دهد، توجه زیادی را به خود جلب کرده است. در انگلیسی را فراموش کنید! امیر مفتی ادعاهای مطرح شده از جانب ادبیات جهان توسط مدافعان آن را به دقت بررسی می کند. او خاطرنشان می کند که مفهوم ادبیات جهانی بدون مرز و برابری طلب جذابیت آشکاری دارد، اما در پس آن تسلط مستمر زبان انگلیسی به عنوان یک زبان ادبی و یک سیستم فرهنگی با دامنه بین المللی نهفته است.

منطق فرهنگی آنچه ادوارد است. مفتی می‌گوید، که به عنوان شرق‌شناسی شناخته می‌شود، به ساختار گفتمان ادبیات جهان ادامه می‌دهد - اگرچه به روش‌های به روز شده که تداوم نابرابری‌های قاره‌ای و تمدنی گذشته استعماری را پنهان می‌کند. ادبیات جهان از ابتدا یک ایده برجسته شرق‌شناسانه بوده است، ایده‌ای که با تلاش‌های ترجمه‌ای دانشمندان شرق‌شناس اروپایی و به رسمیت شناختن مفاهیم شرق‌شناسی تفاوت فرهنگی ممکن شد.

ادبیات جهان همیشه یک رژیم مرزی بوده است. مجموعه ای ضمنی از مقررات حاکم بر تحرک متون مختلف ملی و محلی در سراسر جهان. مفتی بررسی می کند که چگونه انگلیسی از نظر تاریخی به برتری ادبی خود دست یافته است، و او درک ما را از اینکه چگونه هژمونی انگلیسی بر زبان های غیر اروپایی - به ویژه زبان های هند و جنوب آسیا - به عنوان ظرف های بیان ادبی تأثیر می گذارد، عمیق تر می کند. در مرکز امکان ادبیات جهانی، تسلط انگلیسی، هم به عنوان یک زبان ادبی بومی و هم به عنوان زبان بلامنازع سرمایه داری جهانی، قرار دارد.

The idea of world literature has garnered much attention recently as a discipline that promises to move humanistic study beyond postcolonial theory and antiquated paradigms of “national” literary traditions. In Forget English! Aamir Mufti scrutinizes the claims made on behalf of world literature by its advocates. The notion of a borderless, egalitarian global literature has obvious appeal, he notes, but behind it lurks the continuing dominance of English as a literary language and a cultural system of international reach.

The cultural logic of what Edward Said identified as Orientalism continues to structure world literature discourse, Mufti says―although in updated ways that conceal the persistence of the continental and civilizational inequalities of the colonial past. From the beginning, world literature has been an eminently Orientalist idea, one made possible by the translation labors of European Orientalist scholars and the canonizing of Orientalist concepts of cultural difference.

World literature has always been a border regime, an implicit set of regulations governing the mobility of various national and local literatures across the world. Mufti explores how English historically achieved its literary preeminence, and he deepens our understanding of how the hegemony of English affects non-European languages―particularly those of India and South Asia―as vessels of literary expression. At the center of the very possibility of world literature is the dominance of English, as both a literary vernacular and the undisputed language of global capitalism.