For Folk’s Sake: Art and Economy in Twentieth-Century Nova Scotia

هنر عامیانه در نوا اسکوشیا قرن بیستم نه به عنوان یک حادثه تاریخی، بلکه در کنار تحولات سیاست فرهنگی که نهادهای هنری را در سراسر استان بین سال‌های 1967 و 1997 شکل داد، ظهور کرد. و سازندگان خودآموخته مبهم - و ارتباط آنها با کارهای دستی، تاریخ محلی و مکان - نوستالژی عمومی را نسبت به گذشته ساده تر تغذیه کرد. هنرمندان عامیانه ای که در اینجا مورد بررسی قرار می گیرند از نقاش خودآموخته معروف ماد لوئیس گرفته تا منبت کاران نسبتاً ناشناس چارلز آتکینسون، رالف بوتیلیه، کالینز آیزنهاور و کلارنس مورز می باشند. این هنرمندان از طریق روش هایی که آثارشان مجذوبان فعال در دنیای هنر معاصر کانادا بود، در زمانی که مدرنیسم و ​​بازار هنری که زمانی آن را حفظ می کرد به بحران رسیده بود، به هم متصل می شوند. هنگامی که هنر عامیانه وارد مجموعه عمومی گالری هنری نوا اسکوشیا و مجموعه های خصوصی اساتید کالج هنر و طراحی نوا اسکوشیا شد، تحت هدایت مجموعه داران و متصدیانی که به دنبال آن بر اساس زبان زیبایی شناسی خاص مدرنیستی بودند، تکامل یافت. . مورتون درگیر تحولات ملی و فراملی می‌شود که به شکل‌دهی ایده‌هایی درباره هنر عامیانه کمک کرد تا نشان دهد چگونه یک مقوله مفهومی شکل مادی به خود گرفت. برای مردمی که سخاوتمندانه نشان داده شده است، کشش احساسی هنر عامیانه را مورد بازجویی قرار می دهد و روابطی را که بین هنرمندان نسبتاً فقیر خودآموخته، برند جدیدی از کلکسیونرهای طبقه متوسط، و اساتید و متصدیان آموزش آکادمیک در مهم ترین مؤسسات هنری نوا اسکوشیا پدیدار شده است، بازسازی می کند.

Folk art emerged in twentieth-century Nova Scotia not as an accident of history, but in tandem with cultural policy developments that shaped art institutions across the province between 1967 and 1997. For Folk’s Sake charts how woodcarvings and paintings by well-known and obscure self-taught makers - and their connection to handwork, local history, and place - fed the public’s nostalgia for a simpler past. The folk artists examined here range from the well-known self-taught painter Maud Lewis to the relatively anonymous woodcarvers Charles Atkinson, Ralph Boutilier, Collins Eisenhauer, and Clarence Mooers. These artists are connected by the ways in which their work fascinated those active in the contemporary Canadian art world at a time when modernism – and the art market that once sustained it – had reached a crisis. As folk art entered the public collection of the Art Gallery of Nova Scotia and the private collections of professors at the Nova Scotia College of Art and Design, it evolved under the direction of collectors and curators who sought it out according to a particular modernist aesthetic language. Morton engages national and transnational developments that helped to shape ideas about folk art to show how a conceptual category took material form. Generously illustrated, For Folk’s Sake interrogates the emotive pull of folk art and reconstructs the relationships that emerged between relatively impoverished self-taught artists, a new brand of middle-class collector, and academically trained professors and curators in Nova Scotia’s most important art institutions.