Foodborne Pathogens: Virulence Factors and Host Susceptibility

بیماری‌های ناشی از غذا همچنان یکی از نگرانی‌های عمده سلامت عمومی هستند. همه اعضای یک جنس باکتریایی خاص (مانند سالمونلا، کمپیلوباکتر) یا گونه‌ها (مانند لیستریا مونوسیتوژنز، کرونوباکتر ساکازاکی) اغلب توسط سازمان‌های نظارتی و بهداشت عمومی به عنوان یکسان بیماری‌زا تلقی می‌شوند. با این حال، این لزوما درست نیست و یک رویکرد بیش از حد محافظه کارانه برای اطمینان از ایمنی غذاها است. حتی در درون گونه‌ها، عوامل بیماری‌زایی تا حدی متفاوت است که برخی از جدایه‌ها ممکن است بسیار بدخیم باشند، در حالی که برخی دیگر به ندرت ممکن است باعث بیماری در انسان شوند. از این رو، بسیاری از دانشمندان ایمنی مواد غذایی به این نتیجه رسیده‌اند که شناسایی مناسب‌تر جدایه‌های باکتریایی برای اهداف بهداشت عمومی می‌تواند با ویروس‌سازی، یعنی تایپ کردن باکتری‌های مرتبط با غذا بر اساس فاکتورهای حدت آنها باشد. این کتاب به دو بخش تقسیم شده است. بخش اول، «بیماری‌های ناشی از غذا و عوامل بیماری‌زا»، به عوامل بیماری‌زای خاص پاتوژن‌های منتقله از غذا و نقش آن‌ها در الزامات نظارتی، یادآوری‌ها و بیماری‌های ناشی از غذا اشاره می‌کند. این پارادایم رایج مبنی بر اینکه همه سویه های بیماری زا به یک اندازه خطرناک هستند، نادرست است. بنابراین، ما تنوع در حدت بین سویه‌هایی مانند لیستریا، سالمونلا، کمپیلوباکتر، کرونوباکتر و غیره را بررسی خواهیم کرد. بخش دوم، «بیماری‌های منتقله از غذا، حساسیت میزبان و دوز عفونی»، توانایی یک پاتوژن برای حمله به میزبان انسان را بر اساس عوامل خارجی متعدد نسبت به میزبان و محیط پوشش می‌دهد. برخی از این عوامل عبارتند از: سن میزبان، وضعیت ایمنی، ترکیب ژنتیکی، دوز عفونی، ترکیب غذا و پروبیوتیک ها. خوانندگان این کتاب با درک بهتری از عوامل بیماریزای بیماریزای باکتریایی منتقله از غذا و بیماریزایی و عوامل میزبانی که شدت بیماری را در انسان پیش بینی می کنند، آشنا خواهند شد.

Foodborne illnesses continue to be a major public health concern. All members of a particular bacterial genera (e.g., Salmonella, Campylobacter) or species (e.g., Listeria monocytogenes, Cronobacter sakazakii) are often treated by public health and regulatory agencies as being equally pathogenic; however, this is not necessarily true and is an overly conservative approach to ensuring the safety of foods. Even within species, virulence factors vary to the point that some isolates may be highly virulent, whereas others may rarely, if ever, cause disease in humans. Hence, many food safety scientists have concluded that a more appropriate characterization of bacterial isolates for public health purposes could be by virotyping, i.e., typing food-associated bacteria on the basis of their virulence factors. The book is divided into two sections. Section I, “Foodborne Pathogens and Virulence Factors,” hones in on specific virulence factors of foodborne pathogens and the role they play in regulatory requirements, recalls, and foodborne illness. The oft-held paradigm that all pathogenic strains are equally virulent is untrue. Thus, we will examine variability in virulence between strains such as Listeria, Salmonella, Campylobacter, Cronobacter, etc. This section also examines known factors capable of inducing greater virulence in foodborne pathogens. Section II, “Foodborne Pathogens, Host Susceptibility, and Infectious Dose” , covers the ability of a pathogen to invade a human host based on numerous extraneous factors relative to the host and the environment. Some of these factors include host age, immune status, genetic makeup, infectious dose, food composition and probiotics. Readers of this book will come away with a better understanding of foodborne bacterial pathogen virulence factors and pathogenicity, and host factors that predict the severity of disease in humans.