Follies of God : Tennessee Williams and the Women of the Fog

یک کتاب فوق العاده؛ چیزی که تقریباً به طور جادویی چگونگی نوشتن تنسی ویلیامز را روشن می کند. چگونه او به تصوراتش از آماندا وینگفیلد، بلانش دوبوآ، استلا کوالسکی، آلما واینمیلر، لیدی تورنس، و دیگر شخصیت‌های نمایشنامه‌هایش که تئاتر آمریکایی اواسط قرن بیستم را متحول کردند، رسید. کتابی که از درون، تقریباً غیرممکن‌ها را انجام می‌دهد - نشان دادن قلب و روح الهام هنری و همکاری ناخواسته بین نمایشنامه‌نویس و بازیگر، نمایشنامه‌نویس و کارگردان.

در لحظه‌ای از زندگی تنسی ویلیامز، زمانی که او احساس کرد که به «شریان پایینی قلب تئاتری» تنزل یافته است، زمانی که منتقدان اعلام می کردند که کار او بیش از حد ارزیابی شده است، او نویسنده بیست ساله امیدوار به نام جیمز گریسوم را به نیواورلئان احضار کرد که ناخواسته نوشته بود. نامه ای به نمایشنامه نویس بزرگ و درخواست مشاوره. پس از یک مکالمه طولانی و فشرده، ویلیامز گریسوم را از طرف نمایشنامه نویس به سفری فرستاد تا دریابد که آیا او، تنسی ویلیامز، یا آثارش برای کسانی که به شدت برایش اهمیت داشتند، کسانی که او را به سمت آنچه که او هدایت کرده بودند اهمیت داشت یا نه. صفحه خالی را «قضاوت کمرنگ» نامید.

در میان بیش از هفتاد غول تئاتر و فیلم آمریکایی که گریسوم به دنبال آن بود، از جمله زنانی که از مه به ویلیامز آمدند، لیلیان گیش، سفید کوچک و آلابستری، با چشمانی عظیم، دوست داشتنی و خالی. («وقتی برای اولین بار زنی را در مرکز خیالاتم تصور کردم، . . . صورت پاک و شناور لیلیان گیش را دیدم . . . . [او] اسکورتی بود که مرا به بلانچ آورد»). . . مورین استپلتون، سرافینای خالکوبی رز او، دختری چاق و خجالتی از تروی نیویورک، که با زنان رها شده و امیدهای غم انگیز بزرگ شد و کارش این بود که همه را تشویق کند و آنها را تشویق کند. برای رفتن به سینما، از آنها بخواهید کیک بپزند و مهمانی بگیرند. (استاپلتون گفت: «من و تنسی واقعاً همدیگر را دوست داشتیم، عشقمان به تئاتر، سینما، ستارگان سینما و کمدی را به هم پیوند می‌داد. چیزهایی که هرگز نمی توانستند بگویند... طبیعت رویاپردازی، بیش از همه"). . . جسیکا تندی (تندی گفت: «زندگی من شروع شد، از لحظه ای که [پرتره مدونا] را خواندم. من می خواستم") . . . کیم استنلی. . . بت دیویس. . . کاترین هپبورن. . . جو ون فلیت . . رزماری هریس. . . Eva Le Gallienne ("او سنگی بود که می توانستم استعدادم را روی آن بمالم و احساس کنم که تیزتر شده است"). . . جولی هریس. . . جرالدین پیج ("استعداد بزرگ") . . . و مردانی که اهمیت داشتند و به خلاقیت های او کمک کردند، از جمله الیا کازان، خوزه کوینترو، مارلون براندو، جان گیلگود. . .

جیمز گریسوم حماقت‌های خدا مکاشفه‌ای است، کتابی که حرکت می‌کند و الهام می‌بخشد و به‌طور غیرمعمول آن «طبیعت رویایی» توهم‌آمیز را می‌گیرد.

An extraordinary book; one that almost magically makes clear how Tennessee Williams wrote; how he came to his visions of Amanda Wingfield, his Blanche DuBois, Stella Kowalski, Alma Winemiller, Lady Torrance, and the other characters of his plays that transformed the American theater of the mid-twentieth century; a book that does, from the inside, the almost impossible—revealing the heart and soul of artistic inspiration and the unwitting collaboration between playwright and actress, playwright and director.

At a moment in the life of Tennessee Williams when he felt he had been relegated to a “lower artery of the theatrical heart,” when critics were proclaiming that his work had been overrated, he summoned to New Orleans a hopeful twenty-year-old writer, James Grissom, who had written an unsolicited letter to the great playwright asking for advice. After a long, intense conversation, Williams sent Grissom on a journey on the playwright’s behalf to find out if he, Tennessee Williams, or his work, had mattered to those who had so deeply mattered to him, those who had led him to what he called the blank page, “the pale judgment.”

Among the more than seventy giants of American theater and film Grissom sought out, chief among them the women who came to Williams out of the fog: Lillian Gish, tiny and alabaster white, with enormous, lovely, empty eyes (“When I first imagined a woman at the center of my fantasia, I . . . saw the pure and buoyant face of Lillian Gish. . . . [She] was the escort who brought me to Blanche”) . . . Maureen Stapleton, his Serafina of The Rose Tattoo, a shy, fat little girl from Troy, New York, who grew up with abandoned women and sad hopes and whose job it was to cheer everyone up, goad them into going to the movies, urge them to bake a cake and have a party.  (“Tennessee and I truly loved each other,” said Stapleton, “we were bound by our love of the theater and movies and movie stars and comedy. And we were bound to each other particularly by our mothers: the way they raised us; the things they could never say . . . The dreaming nature, most of all”) . . . Jessica Tandy (“The moment I read [Portrait of a Madonna],” said Tandy, “my life began. I was, for the first time . . . unafraid to be ruthless in order to get something I wanted”) . . . Kim Stanley . . . Bette Davis . . . Katharine Hepburn . . . Jo Van Fleet . . . Rosemary Harris . . . Eva Le Gallienne (“She was a stone against which I could rub my talent and feel that it became sharper”) . . . Julie Harris . . . Geraldine Page (“A titanic talent”) . . . And the men who mattered and helped with his creations, including Elia Kazan, José Quintero, Marlon Brando, John Gielgud . . . 

James Grissom’s Follies of God is a revelation, a book that moves and inspires and uncannily catches that illusive “dreaming nature.”