Flow and Flux in Plato's Philosophy

در این مطالعه جسورانه جدید، اندرو جی میسون هم به دنبال روشن کردن موضوع کلیدی شار در آثار افلاطون است و هم نشان می دهد که در افلاطون نیز مفهومی از جریان وجود دارد که به آن نیاز دارد. از شار متمایز شود. میسون اهمیت این تمایز نادیده گرفته شده را آشکار می کند و بر اساس آن راه جدیدی برای درک رشد اندیشه افلاطون پیشنهاد می کند.

تضاد بین «هستی» اشکال و «شدن» یا «شدن» جریان معقولات برای درک افلاطون از ارسطو تا امروز اساسی بوده است. یکی از دغدغه‌های کلیدی این جلد این است که روشن شود که افلاطون چه نوع یا سطوحی از جریان را در معقولات می‌پذیرد. علاوه بر این، میسون استدلال می کند که این رویکرد سنتی رضایت بخش نیست، زیرا مفهوم مهم جریان را کنار گذاشته است. بر خلاف شار، جریان نوعی حرکت است که مستلزم تغییر ذاتی نیست. همچنین محدود به معقول نیست، بلکه حرکات روح را نیز در بر می گیرد، از جمله حرکت دایره ای nous (هوش) که در اندیشه متأخر افلاطون، به ویژه کیهان شناسی او، حیاتی است. به طور خلاصه، جریان با «هستی» ناسازگار نیست، و در این مطالعه، رشد افلاطون عمدتاً به عنوان رسیدن او به این دیدگاه، در تصحیح آمیختگی پیشین او از شار و جریان در ایجاد دوگانگی بین هستی و شدن، ارائه شده است.

مطالعه میسون بینش‌های تازه‌ای در مورد بسیاری از دیالوگ‌ها و بخش‌های دشوار آثار افلاطون ارائه می‌کند و مفهوم و استفاده افلاطون از «جریان» و «شار» را در رابطه با استفاده قبلی در سنت شعر یونانی و متفکران پیش‌سالاری نشان می‌دهد. ، به ویژه هراکلیتوس. اولین مطالعه در نوع خود، جریان و شار ابعادی از تفکر افلاطون را آشکار می کند که ممکن است شیوه درک فلسفه او را تغییر دهد.

In this bold new study, Andrew J. Mason seeks both to shed light on the key issue of flux in Plato’s work, and to show that there is also in Plato a notion of flow that needs to be distinguished from flux. Mason brings out the importance of this hitherto neglected distinction, and proposes on its basis a new way of understanding the development of Plato’s thought.

The opposition between the ‘being’ of Forms and the ‘becoming’ or ‘flux’ of sensibles has been fundamental to the understanding of Plato from Aristotle to the present day. One key concern of this volume is to clarify which kinds or levels of flux Plato accepts in sensibles. In addition, Mason argues that this traditional approach is unsatisfactory, as it leaves out the important notion of flow. Unlike flux, flow is a kind of motion that does not entail intrinsic change. It is also not restricted to the sensible, but covers motions of soul as well, including the circular motion of nous (intelligence) that is crucial in Plato’s later thought, particularly his cosmology. In short, flow is not incompatible with ‘being’, and in this study Plato’s development is presented, largely, as his arrival at this view, in correction of his earlier conflation of flux and flow in establishing the dichotomy between being and becoming.

Mason’s study offers fresh insights into many dialogues and difficult passages in Plato’s oeuvre, and situates Plato’s conception and usage of ‘flow’ and ‘flux’ in relation to earlier usage in the Greek poetic tradition and the Presocratic thinkers, particularly Heraclitus. The first study of its kind, Flow and Flux uncovers dimensions of Plato’s thinking that may reshape the way his philosophy is understood.