Flamenco en América Latina: Hibridaciones culturales, tradiciones escénico-performativas y sociabilidades

باجا اندلس به طور سنتی توسط استودیوهای تخصصی فلامنکو به عنوان مهد اولین بیان این هنر و به عنوان بستری حاصلخیز که در آن بسیاری از ظریف ترین و پیچیده ترین سبک ها شکوفا شده و تثبیت شده اند و همچنین اجراکنندگانی که آنها رهبری می کردند، شناخته شده است. آنها را به انحراف به زیبایی و چرخش. با این حال، فلامنکو خیلی زود قدرت و برتری لازم را برای فراتر رفتن از محدودیت های اصلی خود، عبور از مرزهای منطقه ای و ملی، و در نتیجه مجذوب کردن مخاطبان اروپایی و آمریکایی نشان داد. این جلد ردپای فلامنکو را در سفرهای خود به (و از) آمریکای لاتین دنبال می‌کند و شاهد است که چگونه مواجهه با موسیقی دیگر به ترکیبی منجر شد که منجر به قالب‌های بیانی بدیع شد، و چگونه افق‌های آمریکایی به دلایل مختلف فرصت‌های هنری را برای کسانی که این کار را داشتند فراهم کرد. به جای استقرار در کشورهایی مانند آرژانتین یا مکزیک. برای انجام این کار، موارد هنرمندان با ماهیت متکثر (لولا فلورس، استبان د سانلوکار، روزاریو لا آندالوسیتا، پاستورا ایمپریو، مانوئل بنیتز کاراسکو، کانتینفلاس یا مانوئل ماریا پونس) را مرور می‌کند و به ارتباط فلامنکو به‌عنوان مروج جامعه‌پذیری نزدیک می‌شود. و یک نشانگر هویت برای مهاجرت اسپانیایی، به طور کلی، و اندلس، به طور خاص، در آمریکای لاتین.

La Baja Andalucía ha sido reconocida tradicionalmente por los estudios especializados en flamenco como cuna de las primeras expresiones de este arte y como un fértil sustrato donde florecieron y se consolidaron buena parte de los estilos más refinados y complejos, así como los intérpretes que los condujeron a su decantación hacia la belleza y la rotundidad. No obstante, el flamenco muy tempranamente mostró el vigor y la excelencia necesarios para trascender sus límites originarios, cruzar fronteras regionales y nacionales, y cautivar así a públicos tanto europeos como americanos. Este volumen rastrea las huellas del flamenco en sus viajes hacia (y desde) América Latina, atestiguando cómo el encuentro con otras músicas propició la hibridación que condujo a moldes expresivos novedosos, y cómo los horizontes americanos brindaron oportunidades artísticas a quienes tuvieron, por causas diversas, que instalarse en países como Argentina o México. Para ello revisa los casos de artistas de naturaleza plural (Lola Flores, Esteban de Sanlúcar, Rosario la Andalucita, Pastora Imperio, Manuel Benítez Carrasco, Cantinflas o Manuel María Ponce) y se acerca a la relevancia del flamenco como un favorecedor de la sociabilidad y un marcador identitario para la emigración española, en general, y andaluza, en particular, en América Latina.