First Lady of Letters: Judith Sargent Murray and the Struggle for Female Independence

جودیت سارجنت موری (1751-1820)، شاعر، مقاله‌نویس، نمایشنامه‌نویس، و یکی از جدی‌ترین مدافعان حقوق زنان در آمریکای اولیه، در زمان خودش به اندازه ابیگیل آدامز یا مارتا واشنگتن شناخته شده بود. با این حال، نام او تقریباً از آگاهی عمومی ناپدید شده است. به لطف کشف اخیر مقالات موری - از جمله حدود 2500 نامه شخصی - شیلا ال. اسکمپ، مورخ داستان متقاعد کننده این با استعدادترین و غیرمعمول ترین زن قرن هجدهم را مستند کرده است.
موری متولد گلاستر، ماساچوست، به بوستون رفت 1793 با همسر دومش، وزیر جهان گرا جان موری. در آنجا او بخشی از صحنه ادبی شهر شد. دو نمایشنامه او در تئاتر فدرال استریت اجرا شد و او را به اولین زن آمریکایی تبدیل کرد که نمایشنامه ای در بوستون داشت. در آنجا نیز او اثر بزرگ خود را نوشت و منتشر کرد، Gleaner، یک سه جلدی \"متفرقه\" که شامل اشعار، مقالات و داستان رمان مانند "مارگارتا". بعد از 1800 بود. ، خروجی موری کاهش یافت و امیدهای او برای شهرت ادبی محو شد. او که از واکنش‌های شدید علیه حقوق زنان که در جامعه آمریکا نفوذ کرده بود رنج می‌برد، با مشکلات اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کرد و نگران ارائه بهترین آموزش ممکن برای دخترش بود، زمان کمی را به نوشتن اختصاص داد. اما در حالی که تلاش‌های او کاهش یافت، هرگز متوقف نشدند.
موری مصمم بود از مرزهایی که زنان دوران او را محدود می‌کرد، فراتر رود و خستگی‌ناپذیر تلاش کرد تا زنان به همان حقی که در «تعقیب خوشبختی» در اعلامیه‌ی جهانی جاودانه شد، اعطا شود. استقلال. او معنای خود جنسیت را زیر سوال برد و بر ویژگی های انسانی مشترک مردان و زنان تأکید کرد و استدلال کرد که تمایزات ظاهری نتیجه تربیت است نه طبیعت. موری اگرچه از نتایج تلاش‌های خود ناامید شد، اما میراث فکری و ادبی غنی از خود بر جای گذاشت که در آن ملت جدید را به چالش کشید تا به وعده‌اش برای برابری به همه شهروندان عمل کند.

Judith Sargent Murray (1751-1820), poet, essayist, playwright, and one of the most thoroughgoing advocates of women's rights in early America, was as well known in her own day as Abigail Adams or Martha Washington. Her name, though, has virtually disappeared from the public consciousness. Thanks to the recent discovery of Murray's papers—including some 2,500 personal letters—historian Sheila L. Skemp has documented the compelling story of this talented and most unusual eighteenth-century woman.
Born in Gloucester, Massachussetts, Murray moved to Boston in 1793 with her second husband, Universalist minister John Murray. There she became part of the city's literary scene. Two of her plays were performed at Federal Street Theater, making her the first American woman to have a play produced in Boston. There as well she wrote and published her magnum opus, The Gleaner, a three-volume "miscellany" that included poems, essays, and the novel-like story "Margaretta." After 1800, Murray's output diminished and her hopes for literary renown faded. Suffering from the backlash against women's rights that had begun to permeate American society, struggling with economic difficulties, and concerned about providing the best possible education for her daughter, she devoted little time to writing. But while her efforts diminished, they never ceased.
Murray was determined to transcend the boundaries that limited women of her era and worked tirelessly to have women granted the same right to the "pursuit of happiness" immortalized in the Declaration of Independence. She questioned the meaning of gender itself, emphasizing the human qualities men and women shared, arguing that the apparent distinctions were the consequence of nurture, not nature. Although she was disappointed in the results of her efforts, Murray nevertheless left a rich intellectual and literary legacy, in which she challenged the new nation to fulfill its promise of equality to all citizens.