Fino a Salgarèda: i movimenti remoti di Goffredo Parise

داده ها مشخص بود. این که پریس پسر پدری ناشناس بود و این برای او مشکل ساز شده بود، خودش چندین بار مستقیماً و در برخی داستان ها گفته بود.

که مادرش زنی \"ترسناک\" و دوست داشتنی بود. که مکان های خاصی مانند ونیز میلان رم یا «Veneto barbaro di muschi e nebbie» او برای او اهمیت تعیین کننده ای داشته است و سفرهایش نگاه او را تیزتر و دوراندیش تر کرده است و سرانجام بیماری و زندگی کوتاه همیشه باعث شده است. بر دید او از جهان و نحو او تأثیر گذاشت، همه اینها شناخته شده بود. اما به حرکت درآوردن و جست و جوی حرکت های دورافتاده زندگی که با نوشتن آمیخته می شود و به سرنوشت تبدیل می شود، سرنوشت یکی از اصیل ترین نویسندگان قرن بیستم ما (همچنین به این دلیل که منشأ خود را فقط در خودش می یابد). برای ترکیب همه این داده ها در طرحی منسجم و تصویری از پاریس به ما ارائه می دهد که هرگز تا این حد واضح و تاثیرگذار برای ما ظاهر نشده بود. برای انجام همه این کارها، به زیرکی مقاله‌نویس و منتقد نیاز بود، بلکه به آزادی راوی با توانایی انتقال این داده‌ها در اختیارش بدون اجازه دادن به تخیلاتش در دلخواه، نیاز بود.

و این سیلویو پرلا با کتاب داستانی-روایی خود با عنوان Fino a Salgareda و دقیقاً به Goffredo Parise تقدیم کرده است. پرلا هرگز پاریس را نشناخت (به دلایل سنی)، اما به نظر می رسد با این مقاله خود شخصاً به او نزدیک شده است و اعتماد و دوستی با او ایجاد کرده است که به خواننده نیز منتقل می شود. (رافائل لا کاپریا)

**

I dati erano conosciuti. Che Parise fosse figlio di padre ignoto e che questo fosse stato per lui un problema, lo aveva raccontato lui stesso più volte, in modo diretto e in qualche racconto.

Che la madre fosse una donna “temibile” e amata, che certi luoghi come Venezia Milano Roma o il suo «Veneto barbaro di muschi e nebbie» avessero avuto per lui un’importanza determinante, e che i suoi viaggi avessero reso il suo sguardo più acuto e lungimirante, che infine la malattia e il senso della vita breve avessero da sempre influito sulla sua visione del mondo e sulla sua sintassi, tutto questo era noto. Ma per metterlo in movimento e ricercare i movimenti remoti di una vita che si intreccia con la scrittura e diventa destino, il destino di un autore tra i più originali del nostro Novecento (anche perché trova la sua origine solo in se stesso); per combinare tutti questi dati in una trama coerente fino a darci un’immagine di Parise che prima non ci era mai apparsa così vivida e toccante; per fare tutto questo occorreva l’acume del saggista e del critico, ma anche la libertà del narratore con la capacità di muovere questi dati a sua disposizione senza far mai debordare la sua fantasia nell’arbitrario.

E questo ha fatto Silvio Perrella col suo libro saggistico-narrativo intitolato Fino a Salgareda e dedicato appunto a Goffredo Parise. Perrella non ha mai conosciuto Parise (per ragione anagrafica), ma con questo suo saggio sembra essersi a lui avvicinato di persona creando una confidenza e un’amicizia con lui che si trasmette anche al lettore. (Raffaele La Capria)

**