Finks: How the C.I.A. Tricked the World’s Best Writers

هنگامی که اخباری مبنی بر تبانی سیا با مجلات ادبی برای تولید تبلیغات فرهنگی در طول جنگ سرد منتشر شد، بحثی آغاز شد که هرگز حل نشد. این داستان همچنان در حال گسترش است و شهرت برخی از محبوب‌ترین شخصیت‌های ادبی آمریکا از جمله پیتر ماتیسن، جورج پلیمپتون و ریچارد رایت پس از افشای کار آنها برای آژانس اطلاعاتی خدشه‌دار شده است.








I>Finks داستان دو CIA است و اینکه چگونه مرز بین تبلیغات و ادبیات را محو کردند. یکی از سیا مجلات ادبی ایجاد کرد که نویسندگان آمریکایی و اروپایی و آزادی فرهنگی را تبلیغ می کرد، در حالی که دیگری با استفاده از ترور و سانسور به عنوان ابزار سیاسی، دولت ها را سرنگون کرد. مدافعان سیا «فرهنگی» استدلال می‌کنند که باید به دلیل افزایش علاقه به هنر و آزادی اندیشه مورد تحسین قرار می‌گرفت، اما این دو سیا اهداف مخفی یکسانی داشتند و بسیاری از روش‌های مشابهی داشتند: فریبکاری، مزاحمت و ارعاب. BR>
Finks نشان می دهد که چگونه CIA خوب و بد یک شکاف نادرست است، و اینکه جنگجویان سرد فرهنگی بارها و بارها از ضد کمونیسم به عنوان اهرمی برای جاسوسی بی امان از چپ ها استفاده کردند. در واقع نویسندگان همه گرایش‌های سیاسی بودند و بدین وسیله دموکراسی ایالات متحده را کمی به مدل شوروی دولت نظارت نزدیک‌تر کردند.

When news broke that the CIA had colluded with literary magazines to produce cultural propaganda throughout the Cold War, a debate began that has never been resolved. The story continues to unfold, with the reputations of some of America’s best-loved literary figures—including Peter Matthiessen, George Plimpton, and Richard Wright—tarnished as their work for the intelligence agency has come to light.

Finks is a tale of two CIAs, and how they blurred the line between propaganda and literature. One CIA created literary magazines that promoted American and European writers and cultural freedom, while the other toppled governments, using assassination and censorship as political tools. Defenders of the “cultural” CIA argue that it should have been lauded for boosting interest in the arts and freedom of thought, but the two CIAs had the same undercover goals, and shared many of the same methods: deception, subterfuge and intimidation.

Finks demonstrates how the good-versus-bad CIA is a false divide, and that the cultural Cold Warriors again and again used anti-Communism as a lever to spy relentlessly on leftists, and indeed writers of all political inclinations, and thereby pushed U.S. democracy a little closer to the Soviet model of the surveillance state.