Final Chapters: A Hospice Social Worker’s Stories of Courage, Heart and Power

یک کرامت برمی خیزد، یک قهرمان معمولی پس از دیگری

اولین آمدور، مددکار اجتماعی آسایشگاه، در اواسط زندگی حرفه ای خود شروع به نوشتن این داستان ها کرد و با او همکاری کرد. دختر، شلی، معلم محترم مدیتیشن در منطقه شیکاگو. بسیاری از فرهنگ‌های سنتی رسم «آوازهای مرگ» را دارند که بر این ایده استوار است که در آخرین لحظه فرد، جوهر زندگی خود را به نحوی در یک عبارت یا آهنگ خلاصه می‌کند. این ها واقعا آهنگ های مرگ آمریکایی هستند. برخلاف شعر ریاضت‌آمیز ژاپنی‌ها، که زوال زندگی را در تصویری زیبا و تند، یا شجاعت باشکوه جنگجویان دشت‌های بزرگ، خلاصه می‌کنند و زندگی‌شان را در یک انفجار پایانی از شادی سرخوشانه خلاصه می‌کنند. زبان تقریباً بی هنر، در سادگی زندگی بسیار شبیه زندگی ما، یک وقار بالا می رود، قهرمانان مشترک یکی پس از دیگری.
 

در این داستان ها دستورالعمل هایی وجود دارد که چگونه خوب بمیریم یا حداقل، و همچنین می‌توانیم - نه تنها با چه روحی با خود مرگ روبرو می‌شویم، بلکه از طریق دستورالعمل‌هایی در مورد آنچه برای آماده‌سازی خانواده‌هایمان، آماده کردن املاکمان و مدیریت همه بازیکنانی که ممکن است لازم باشد، لازم است. در مرگ ما دخیل است در نهایت، این داستان‌ها همچنین به دیگرانی که همان مسئولیت‌هایی را بر عهده دارند، اعم از خدمات اجتماعی، کادر پزشکی، مراقبان یا خانواده‌ها، می‌آموزند که چگونه به همان اندازه که او انجام می‌داد، به درگذشتگان لطف کنند.

A Dignity Rises, One Common Hero After Another

Evelyn Amdur, a hospice social worker, began to write these stories midway through her career, collaborating with her daughter, Shelley, a respected teacher of meditation in the Chicago area. Many traditional cultures have a custom of 'death songs, ' which rest on the idea that at one's last moment, one somehow sums up the essence of one's life in a phrase or a song. These are truly American death songs. Unlike the austere poetry of the Japanese, which catch the evanescence of life in an image, both beautiful and stark, or the glorious courage of the warriors of the Great Plains, summing up their lives up in a final burst of ecstatic joy, here in language almost artless, in the simplicity of lives much like our own, a dignity rises, one common hero after another.
 

Woven into these stories are instructions on how to die well-or at least, as well as we can-not only in what spirit we face death itself, but also through instructions on what is necessary to prepare our families, to ready our estates, and to manage all the players who may be involved in our deaths. Finally, these stories also teach others who hold the same responsibilities that Evelyn herself had, be they social services, medical staff, caregivers or families-how to offer the dying as much grace as she did.

I've only met Evelyn Amdur through the pages of this book. She seems like a character from the old days, when people connected personally, with genuine care and love. She knew, intuitively, what others needed to hear, understanding their moral dilemmas. A multi-talented and gifted being, perhaps what stands out most for me was her genius at common sense. Particularly at the end of our lives, she's what we wish for and rarely receive. This is a book for social workers, to be sure, but beyond that, for all of us. Most of all, it is a message from a remarkable woman on how to face our final days, and also how to care for those who walk that road before us. Ondrea Levine, Author: The Life I Took Birth For