Film rhythm after sound : technology, music, and performance

ادغام ظاهراً بی دردسر صدا، حرکت و تدوین در فیلم های اواخر دهه 1930 در تضاد واضح با ناهنجاری های اولین فیلم های ناطق است. ریتم فیلم پس از صدا این تکامل را از طریق بررسی دقیق نمونه های اولیه مهم فیلم سازی اولیه صدا، و همچنین بحث های معاصر از ریتم، تمپو، و سرعت تجزیه و تحلیل می کند. جیکوبز به ابعاد ریتمیک اجرا و صدا در مجموعه‌ای از مطالعات موردی مختلف نگاه می‌کند: همکاری آیزنشتاین و پروکوفیفایوان وحشتناک، سمفونی‌های احمقانه دیزنی و کارتون‌های اولیه میکی موس، موزیکال‌های لوبیچ و مامولیان و دیالوگ‌های زمان‌بندی‌شده بی‌نقص در فیلم‌های هاکس. جیکوبز استدلال می‌کند که طیف جدید فناوری‌های صدا، هماهنگ‌سازی بسیار دقیق‌تری از موسیقی، گفتار و حرکت را نسبت به معمول با همراهی زنده فیلم‌های صامت ممکن می‌سازد. فیلمسازان در سال‌های اولیه گذار به صدا، ابزارهای تکنیکی مختلفی را برای دستیابی به همگام‌سازی آزمایش کردند و انواع استراتژی‌های رسمی را برای خلق صحنه‌ها و سکانس‌های موزون یکپارچه به کار گرفتند. موسیقی اغلب به عنوان طرحی برای ریتم و سرعت عمل می کرد، همانطور که در میکی موس، ادغام نزدیک موسیقی و حرکت در انیمیشن وجود داشت. با این حال، در اواسط دهه 1930، فیلمسازان کنترل کافی بر ضبط و ویرایش دیالوگ ها را نیز به دست آوردند تا از دیالوگ برای تنظیم صحنه ها مستقل از آهنگ موسیقی استفاده کنند. مطالعه بسیار اصیل جیکوبز در مورد شیوه های اولیه فیلم صوتی، کمک های قابل توجهی در زمینه های موسیقی فیلم و مطالعات صدا ارائه می دهد.

The seemingly effortless integration of sound, movement, and editing in films of the late 1930s stands in vivid contrast to the awkwardness of the first talkies. Film Rhythm after Sound analyzes this evolution via close examination of important prototypes of early sound filmmaking, as well as contemporary discussions of rhythm, tempo, and pacing. Jacobs looks at the rhythmic dimensions of performance and sound in a diverse set of case studies: the Eisenstein-Prokofiev collaboration Ivan the Terrible, Disney’s Silly Symphonies and early Mickey Mouse cartoons, musicals by Lubitsch and Mamoulian, and the impeccably timed dialogue in Hawks’s films. Jacobs argues that the new range of sound technologies made possible a much tighter synchronization of music, speech, and movement than had been the norm with the live accompaniment of silent films. Filmmakers in the early years of the transition to sound experimented with different technical means of achieving synchronization and employed a variety of formal strategies for creating rhythmically unified scenes and sequences. Music often served as a blueprint for rhythm and pacing, as was the case in mickey mousing, the close integration of music and movement in animation. However, by the mid-1930s, filmmakers had also gained enough control over dialogue recording and editing to utilize dialogue to pace scenes independently of the music track. Jacobs’s highly original study of early sound-film practices provides significant new contributions to the fields of film music and sound studies.