Fifty Years of Bangladesh, 1971-2021: Crises of Culture, Development, Governance, and Identity

این کتاب، اولین جامعه‌شناسی تاریخی در نوع خود در مورد بنگلادش، به بررسی سندروم چه اتفاقی اشتباهی در این کشور در طول پنجاه سال اول وجودش، 1971-2021 می‌پردازد. این اثر استثنایی از مطالعات سنتی در مورد بنگلادش مدرن و معاصر است. این مطالعه همچنین پس از تاریخ پاکستان متحد است. با شکستن چندین افسانه، بسیاری از حقایق شناخته شده و ناشناخته در مورد تاریخ، سیاست، جامعه و فرهنگ کشور را روشن می کند. این کشور علاوه بر اینکه یک کشور دو بار متولد شده است - دو بار آزاد شده، از بریتانیا در سال 1947 و از پاکستان غربی در سال 1971 - همچنین یک موجود مصنوعی است که از بحران های حاد فرهنگ، توسعه، حکومت و هویت رنج می برد. هاشمی بحران فرهنگ و هویت را ناشی از محصولات جانبی جمعیتی ناشی از حکمرانی بد می داند. بنگلادش علاوه بر پرجمعیت بودن، از نظر منابع نیز فقیر است و یکی از غیرماهرترین جمعیت ها، عمدتاً عناصر لومپن و دهقانان را دارد. به گفته مارکس، این افراد نماینده «بقایای تغییرناپذیر گذشته» هستند. دور دوم استقلال این طبقات لومپن را که از بحران هویت رنج می برند و هرگز هنر حکومت داری را یاد نمی گیرند، توانمند کرد. گسترش شبه تاریخ در مورد آزادی، سیاست را بیشتر بین دو قبیله متخاصم تقسیم کرده است که فقط بت های مربوطه خود، مجیب و ضیا را تجلیل می کنند. عدم اعتماد و احترام متقابل عناصر دهقانان ماقبل سیاسی و پیشاسرمایه داری/لومپن، بنگلادش را بیشتر آزار داده و آن را به یکی از کشورهایی که کمتر حکومت پذیرترین، فاسدترین و ناکارآمدترین کشورها هستند تبدیل کرده است. جایگزینی نظم پیشاسرمایه داری کشور که توسط طبقات متعدد لومپن اداره می شود با نهادهای سرمایه داری و فراگیر ضروری است.

This book, the first historical sociology of its kind concerning Bangladesh, examines the country's what-went-wrong-syndrome during the first fifty years of its existence, 1971-2021. The work is an exception to the traditional studies on modern and contemporary Bangladesh. The study is also a post-history of united Pakistan. Busting several myths, it sheds light on many known and unknown facts about the history, politics, society, and culture of the country. Besides being a twice-born country – liberated twice, from the British in 1947 and from West Pakistanis in 1971 – it is also an artificial entity suffering from acute crises of culture, development, governance, and identity. Hashmi attributes the culture and identity crises to the demographic byproducts of bad governance. In addition to being overpopulated, Bangladesh is also resource-poor and has one of the most unskilled populations, largely lumpen elements and peasants. According to Marx, these people represent “the unchanging remnants of the past”. The second round of independence empowered these lumpen classes, who suffer from an identity crisis and never learn the art of governance. The proliferation of pseudo-history about liberation has further divided the polity between the two warring tribes who only glorify their respective idols, Mujib and Zia. Pre-political and pre-capitalist peasants’ / lumpen elements’ lack of mutual trust and respect have further plagued Bangladesh, turning it into one of the least governable, corrupt, and inefficient countries. It is essential to replace the pre-capitalist order of the country run by multiple lumpen classes with capitalist and inclusive institutions.