Fieldworks : from place to site in postwar poetics

Fieldworks گزارشی تاریخی از تلاش‌های اجتماعی، بلاغی و مادی برای پایه‌گذاری هنر و شعر در کالبدی یک سایت ارائه می‌دهد.

با استدلال به این مکان- لایتل شاو از طریق مجموعه‌ای از مطالعات موردی روشنگر، با بررسی‌های معطوف به شاعران و هنرمندان، مدل‌های تجربی و جدید تاریخ‌نگاری و مردم‌نگاری را توسعه می‌دهد. با شروع شجره نامه های ملی جایگزین کشف شده توسط ویلیام کارلوس ویلیامز در پترسون و چارلز اولسون در گلاستر، شاو نشان می دهد که چگونه شاعران بعدی به دنبال این بودند که چنین تحقیقاتی را در صورت بندی های اجتماعی انضمامی پایه گذاری کنند - تا عملاً شاعرانه مکان را زندگی کنند: گری اسنایدر در مجتمع خانوادگی بازگشت به سرزمین خود، کیتکیتدیز. امیری باراکا در یک جامعه ناسیونالیست سیاه پوست در نیوآرک. رابرت کریلی و شاعران بولیناس، کالیفرنیا، در «اکنون» بزرگ شهر خود که توسط شاعران اداره می شود. با عطف به کار رابرت اسمیتسون - که یکی از مقالات خود را "ضمیمه پاترسون" نامید، و به نوبه خود از دهه 1970 تأثیر زیادی بر شاعران گذاشته است - سپس شاو ظهور هنر خاص مکان را در رابطه با هر دو ردیابی می کند. با در نظر گرفتن شاعرانی از جمله کلارک کولیج، برنادت مایر، و لیزا رابرتسون.

با قرار دادن شعرهای مکان در گفتگو با ویژگی سایت در هنر، شاو با در نظر گرفتن شعرهای مکان و چرخش زبانی بزرگتر در علوم انسانی. نشان می‌دهد که چگونه شاعران و هنرمندان نه تنها به توضیح‌دهنده‌های تجربی مکان‌های مشخص و تاریخ‌شان، بلکه گفتمان‌هایی که برای تفسیر گسترده‌تر سایت‌ها استفاده می‌شوند، تبدیل شدند. این حس دوگانه کار میدانی است که تاریخ پیشگامانه شاو در شعر خاص سایت را سازماندهی می کند.

Fieldworks offers a historical account of the social, rhetorical, and material attempts to ground art and poetry in the physicality of a site.

Arguing that place-oriented inquiries allowed poets and artists to develop new, experimental models of historiography and ethnography, Lytle Shaw draws out the shifting terms of this practice from World War II to the present through a series of illuminating case studies. Beginning with the alternate national genealogies unearthed by William Carlos Williams in Paterson and Charles Olson in Gloucester, Shaw demonstrates how subsequent poets sought to ground such inquiries in concrete social formations—to in effect live the poetics of place: Gary Snyder in his back-to-the-land familial compound, Kitkitdizze; Amiri Baraka in a black nationalist community in Newark; Robert Creeley and the poets of Bolinas, California, in the capacious “now” of their poet-run town. Turning to the work of Robert Smithson—who called one of his essays an “appendix to Paterson,” and who in turn has exerted a major influence on poets since the 1970s—Shaw then traces the emergence of site-specific art in relation both to the poetics of place and to the larger linguistic turn in the humanities, considering poets including Clark Coolidge, Bernadette Mayer, and Lisa Robertson.

By putting the poetics of place into dialog with site-specificity in art, Shaw demonstrates how poets and artists became experimental explicators not just of concrete locations and their histories, but of the discourses used to interpret sites more broadly. It is this dual sense of fieldwork that organizes Shaw’s groundbreaking history of site-specific poetry.