Fencing for Conservation: Restriction of Evolutionary Potential or a Riposte to Threatening Processes?

تضاد بین افزایش جمعیت انسانی و حفاظت از تنوع زیستی یکی از فرآیندهای تهدیدکننده کلیدی IUCN است. برنامه ریزی حفاظت از پوشش و تحقیقات زیادی به عنوان راهی برای حفظ تنوع زیستی دریافت کرده است، در حالی که از نظر تئوری موفقیت آمیز بوده، هرگز آزمایش نشده است. خطوط ساده روی نقشه ها برای نشان دادن مناطق حفاظت شده بعید است با توجه به تجاوز انسان موفقیت آمیز باشد. ممکن است نوعی نمایش آشکار برای اطمینان از حفاظت از ذخایر ضروری باشد. این ممکن است علائم، حضور نگهبانان / محیط بانان یا سازه های حصار فیزیکی باشد. نیاز به نوعی مانع فراتر از محدود کردن دسترسی انسان است. جانوران بزرگ آفریقا یک تهدید واقعی برای بقای انسان است. در جنوب آفریقا، حصارها حیوانات را در خود نگه می‌دارند و از جمعیت انسانی نزدیک محافظت می‌کنند. در جاهای دیگر، حصارکشی مهم و قابل دوام تلقی نمی شود. در جایی که فقر زیاد است، تغییر تعادل از مناطق حفاظت‌شده مفید به مخازن دردسرساز مهاجمان محصولات کشاورزی، بیماری‌ها و قاتلان زیاد لازم نیست. برعکس، در نیوزیلند از نرده ها برای دور نگه داشتن حیوانات استفاده می شود. گونه های معرفی شده پرندگان بومی نیوزیلند، خزندگان و بی مهرگان را از بین برده اند و چندین مکان به طور کامل در حصارهای ضد موش محصور شده اند تا از محافظت آنها اطمینان حاصل شود. استرالیا با مشکلاتی مشابه نیوزلند مواجه است، اما پارک های ملی خود را با حصارهای گاو احاطه کرده است. روباه ها و گربه ها به میل خود می توانند وارد و خارج شوند که منجر به استعمار مجدد سریع پس از کمپین های مسمومیت می شود. این کمپین‌های سمی تا چه زمانی قبل از اینکه تحمل، بیزاری یا مقاومت در جمعیت‌های شکارچی معرفی‌شده تکامل یابد، کار خواهند کرد؟

The conflict between increasing human population and biodiversity conservation is one of the IUCN’s key threatening processes. Conservation planning has received a great deal of coverage and research as a way of conserving biodiversity yet, while theoretically successful, it has never been tested. Simple lines on maps to illustrate conservation areas are unlikely to be successful in the light of human encroachment. It may be that some form of overt display is necessary to ensure the protection of reserves. This may be signage, presence of guards/rangers or physical fencing structures. The need for some form of barrier goes beyond restricting human access. The megafauna of Africa pose a genuine threat to human survival. In southern Africa, fences keep animals in and protect the abutting human population. Elsewhere, fencing is not considered important or viable. Where poverty is rife, it won’t take much to tip the balance from beneficial conservation areas to troublesome repositories of crop-raiders, diseases and killers. Conversely, in New Zealand fences are used to keep animals out. Introduced species have decimated New Zealand’s endemic birds, reptiles and invertebrates, and several sites have been entirely encapsulated in mouse-proof fencing to ensure their protection. Australia faces the same problems as New Zealand, however surrounds its national parks with cattle fences. Foxes and cats are free to enter and leave at will, resulting in rapid recolonisation following poisoning campaigns. How long will these poison campaigns work before tolerance, aversion or resistance evolves in the introduced predator populations?