Feeling Film: A Spatial Approach

این کتاب حاکمیت واقعی روایت را هنگام تماشای فیلم زیر سوال می برد. با استفاده از فیلم موزیکال به عنوان مطالعه موردی، این کتاب به بررسی این موضوع می پردازد که آیا درک فضایی جایگزین از فیلم می تواند خوانش های جایگزین برای روایت ارائه دهد یا خیر. برای مثال، زیبایی‌شناسی فیلم چگونه بر تعامل ما با فیلم تأثیر می‌گذارد؟ آیا حرکت دوربین و موسیقی می تواند ما را «احساس» سینما کند؟ آیا دنیای فیلم می تواند به دنیای ما نفوذ کند؟ با استفاده از موزیکال‌های فیلم از فرد آستر و جینجر راجرز گرفته تا رقصنده در تاریکی فون تریر (2000)، فیلم احساسی: رویکرد فضایی به بررسی چگونگی درک ما می‌پردازد. رابطه فضایی مخاطب با زیبایی‌شناسی فیلم، ظاهر آن و ابزارهای مورد نیاز برای انجام تحلیل.

This book questions the de facto dominance of narrative when watching films. Using the film musical as a case study, this book explores whether an alternative spatial understanding of film can offer alternative readings to narrative. For instance, how do film aesthetics influence our interaction with the film? Can camera movement and music make us ‘feel’ cinema? Can the film world bleed into our own? Utilising film musicals ranging from those by Fred Astaire and Ginger Rogers to von Trier’s Dancer in the Dark (2000), Feeling Film: A Spatial Approach investigates how we might go about understanding the audience's spatial relationship with film aesthetics, what it might look like, and the tools needed to conduct analysis.