Federico Fellini: Contemporary Perspectives

فدریکو فلینی شناخته شده ترین کارگردان ایتالیایی پس از جنگ باقی مانده است. این مجموعه مقالات، نقد فلینی را با استفاده از طیفی از فیلترهای انتقادی اخیر، از جمله نشانه‌شناسی، روانکاوی، فمینیستی و ساختارشکنی، به روز می‌کند. بر این اساس، تعدادی مضمون مهم مطرح می شود - پذیرش فاشیسم، بحران سوژه، مسئله عاملیت، همو اروتیسم، فمینیسم، و ساخت جنسی.

از اوایل دهه 1970، کاهش توجه انتقادی و نظری به آثار فلینی با این فرض مطابقت داشت که فیلم‌های او خودپسندانه و فاقد ارزش سیاسی هستند. این جلد بحث را به سمت سیاست دلالت پیش می‌برد، و مدعی است که خود انعکاسی در حال تکامل فلینی تنها نگرشی صرف نیست، بلکه نقد زیبایی‌شناسی و دلالت است. مقالات ارائه شده در اینجا تقریباً همگی جدید هستند - دو استثنا دال های مهم در مطالعات فلینی هستند. اولی، «فدریکو فلینی: واقعیت/بازنمایی/دلالت» فرانک برک در اواخر دهه 1980 پایه و اساس بررسی آثار فلینی را در پرتو پست مدرنیسم گذاشت. دومی، «به هر حال این دولچه ویتا کیست؟: زبان سینمای فلینی» مارگریت والر (1990)، بازخوانی معاصر موفق ترین فیلم فلینی را ارائه می دهد.

این مجموعه پر جنب و جوش و جاه طلبانه است. زبان انتقادی جدیدی را در مورد فیلم های فلینی به ارمغان می آورد و بینش تازه ای را در مورد مسائل اساسی و معنای آنها ارائه می دهد. با به روز کردن نقد فلینی، تأثیر قابل توجهی بر مطالعات فیلم خواهد داشت و این کارگردان مهم را برای مخاطبان معاصر باز پس می گیرد.

Federico Fellini remains the best known of the postwar Italian directors. This collection of essays brings Fellini criticism up to date, employing a range of recent critical filters, including semiotic, psychoanalytical, feminist and deconstructionist. Accordingly, a number of important themes arise - the reception of fascism, the crisis of the subject, the question of agency, homo-eroticism, feminism, and constructions of gender.

Since the early 1970s, a slide in critical and theoretical attention to Fellini's work has corresponded with an assumption that his films are self-indulgent and lacking in political value. This volume moves the discussion towards a politics of signification, contending that Fellini's evolving self-reflexivity is not mere solipsism but rather a critique of both aesthetics and signification. The essays presented here are almost all new - the two exceptions being important signifiers in Fellini studies. The first, Frank Burke's "Federico Fellini: Reality/Representation/Signification" laid the foundation in the late 1980s for considering Fellini's work in the light of postmodernism. The second, Marguerite Waller's "Whose Dolce Vita is this Anyway?: The Language of Fellini's Cinema" (1990), provides a contemporary re-reading of Fellini's most successful film.

This lively and ambitious collection brings a new critical language to bear on Fellini's films, offering fresh insights into their underlying issues and meaning. In bringing Fellini criticism up to date, it will have a significant impact on film studies, reclaiming this important director for a contemporary audience.