Federico Barocci and the Oratorians: corporate patronage and style in the Counter-Reformation

در سال 1586، فدریکو باروچی دیدار باکره و سنت الیزابت را به Chiesa Nuova در رم تحویل داد. در ربع قرن بعد، باروکی بر صحنه هنر در رم تسلط داشت. هیچ هنرمند دیگری وجود نداشت که کار از او سخت‌تر باشد و هیچ هنرمند دیگری چنین قیمت‌های بالایی نگرفت. داشتن دو محراب مهم در Chiesa Nuova و دو سفارش اضافی مورد بحث برای هنرمندی که منحصراً در اوربینو زندگی می‌کرد یک شاهکار چشمگیر بود. چرا سخنوران استعدادهای باروچی را در رم در انحصار خود درآوردند و چرا به نظر می‌رسد که باروچی اولین انتخاب آنها در هنگام در نظر گرفتن هنرمندان برای تزئین کلیسای خود بوده است؟ چه چیزی در هنر باروچی بود که به احساسات اواتوریست ها و دیدگاه آنها نسبت به برنامه هنری برای تزئین کلیسای خود توجه داشت؟ سخنوری، استدلال برای یک چهره شناسی متمایز از حمایت سخنوران و افشای کارکردی که سخنوران از تصویرسازی مذهبی در مقابل گروه های دیگر زمان خود انتظار داشتند. در حین تبیین حمایت سخنوران، به این ترتیب به یک سؤال خاردار در علوم اجتماعی می پردازد: چگونه یک بدنه جمعی می تواند نیات و اعمال واحدی داشته باشد؟ نتیجه هم به تاریخ نقاشی ایتالیایی و هم به روش شناسی تاریخی هنر کمک می کند.

In 1586, Federico Barocci delivered his Visitation of the Virgin and St. Elizabeth to the Chiesa Nuova in Rome. For the next quarter century, Barocci dominated the art scene in Rome; there was no other artist from whom it was harder to get work and no other artist charged such high prices. Having two important altarpieces in the Chiesa Nuova and two additional commissions discussed was an impressive feat for an artist living exclusively in Urbino. Why did the Oratorians monopolize Barocci’s talents in Rome and why does it seem that Barocci was their first choice when considering artists to decorate their church? What was it about Barocci’s art that appealed to Oratorian sensibilities and their vision of the artistic program for decoration of their church?

This book examines the relationship between Barocci and the Congregation of the Oratory, arguing for a distinct physiognomy of Oratorian patronage and exposing the function the Oratorians expected of religious imagery in contrast to other groups of their time. While explaining Oratorian patronage, it thus deals with a thorny question in social science: how can a collective body have unified intentions and actions? The result is a contribution both to the history of Italian painting and to art historical methodology.