FDR and the Jews

تقریباً هفتاد و پنج سال پس از جنگ جهانی دوم، بحثی بحث‌انگیز در مورد اینکه آیا فرانکلین دلانو روزولت به یهودیان اروپای هیتلری پشت کرد یا خیر ادامه دارد. مدافعان ادعا می کنند که FDR میلیون ها قربانی احتمالی را با شکست دادن آلمان نازی نجات داد. دیگران او را از نظر اخلاقی بی تفاوت می دانند و او را به دلیل بسته نگه داشتن دروازه های آمریکا به روی پناهجویان یهودی و ناتوانی در بمباران اتاق های گاز آشویتس متهم می کنند. و آلن جی لیختمن دریافتند که رئیس جمهور نه ناجی بوده و نه تماشاگر. در FDR و یهودیان، آن‌ها از بسیاری از منابع اولیه جدید استفاده می‌کنند تا تصویری جذاب از یک سیاستمدار تمام عیار - دلسوز، اما در عین حال عمل‌گرا که با اولویت‌های متضاد تحت شرایط خطرناک مبارزه می‌کند، ارائه دهند. روزولت در بیشتر دوران ریاست جمهوری خود در واقع کمک چندانی به یهودیان در معرض خطر اروپا نکرد. او اولویت های سیاست داخلی را مقدم بر کمک به یهودیان قرار داد و ترس دیگران از واکنش ضدیهودی را به تعویق انداخت. با این حال، او همچنین گاهی برای نجات یهودیان قاطعانه عمل کرد و اغلب در مقابل فشارهای مخالف مشاورانش و مردم آمریکا ایستادگی کرد. حتی شهروندان یهودی که از رئیس جمهور درخواست کردند، نتوانستند در مورد بهترین روش برای کمک به هم مذهبیان خود در خارج از کشور به توافق برسند.

اگرچه اقدامات وی ممکن است در نگاه به گذشته ناکافی به نظر برسد، نویسندگان یک موضوع را آشکار می کنند. رهبر نگران که تلاش هایش از طرف یهودیان بسیار بیشتر از هر شخصیت جهانی دیگری بود. موقعیت اخلاقی او با واقعیت های سیاسی افسردگی و جنگ، تضادی که برای سیاستمداران آمریکایی در قرن بیست و یکم بسیار آشنا بود، تعدیل شد.

Nearly seventy-five years after World War II, a contentious debate lingers over whether Franklin Delano Roosevelt turned his back on the Jews of Hitler's Europe. Defenders claim that FDR saved millions of potential victims by defeating Nazi Germany. Others revile him as morally indifferent and indict him for keeping America's gates closed to Jewish refugees and failing to bomb Auschwitz's gas chambers.

In an extensive examination of this impassioned debate, Richard Breitman and Allan J. Lichtman find that the president was neither savior nor bystander. In FDR and the Jews, they draw upon many new primary sources to offer an intriguing portrait of a consummate politician-compassionate but also pragmatic-struggling with opposing priorities under perilous conditions. For most of his presidency Roosevelt indeed did little to aid the imperiled Jews of Europe. He put domestic policy priorities ahead of helping Jews and deferred to others' fears of an anti-Semitic backlash. Yet he also acted decisively at times to rescue Jews, often withstanding contrary pressures from his advisers and the American public. Even Jewish citizens who petitioned the president could not agree on how best to aid their co-religionists abroad.

Though his actions may seem inadequate in retrospect, the authors bring to light a concerned leader whose efforts on behalf of Jews were far greater than those of any other world figure. His moral position was tempered by the political realities of depression and war, a conflict all too familiar to American politicians in the twenty-first century.